انتخابات زودهنگام مجمع ملی فرانسه به تشکیل سه بلوک با قدرتی تقریباً یکسان منجر شد که ‏هیچ‌کدام به تنهایی توانایی تشکیل دولت نداشتند (ائتلاف چپ جبهه نوین خلق با ۱۸۸ کرسی،‎ ‌‏ میانه‌روها به ‏رهبری ماکرون با ۱۶۱  کرسی و ائتلاف راست افراطی اجماع ملی با ۱۴۲ کرسی). چنین وضعیتی، دو ماه بن‌بست ‏سیاسی را برای فرانسه و امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور این کشور ایجاد کرد که در نهایت به انتخاب میشل بارنیه ‏منجر شد.‏ باوجود چنین مجلس متکثری، بارنیه مسیر آسانی را برای تشکیل کابینه ندارد. علت اصلی انتخاب او، امید ماکرون ‏برای جلب حمایت اردوگاه اجماع ملی بود؛ چراکه از یک‌سو، بارنیه، سیاستمداری محافظه‌کار است؛ اما از ‏سوی دیگر به میانه‌روها نزدیک و خصلت سیاسی او، تلاش برای اجماع‌سازی میان گروه‌های مختلف است. خود ‏او نیز بیان کرد که «ما به شنیدن و احترام به همه‌ نیروهای سیاسی و بین دولت و پارلمان نیاز داریم.» دو طیف راست و چپ افراطی، مواضع متفاوتی را نسبت به این انتخاب اتخاذ کرده‌اند. مارین لوپن، رهبر ائتلاف ‏اجماع ملی، گفت که ائتلاف منتظر برنامه‌های بارنیه خواهد ماند و سپس تصمیم خواهد گرفت. احتمالاً ماکرون ‏در گفت‎وگوهای اخیر خود با اعضای ائتلاف راست؛ از جمله با لوپن، چراغ سبز انتخاب بارنیه را گرفته باشد، ‏به‎خصوص پس از آن‎که احتمالا لوپن با انتخاب خاویر برتراند (رقیب محافظه‌کار وی در انتخابات ۲۰۲۰ که ‏لوپن را در انتخابات منطقه‌ای شمال فرانسه شکست داد) فرد دیگری از اردوگاه راست مخالفت کرده است.‏ پس از این که ماکرون اعلام کرد نخست‌وزیری را از ائتلاف جبهه نوین انتخاب نخواهد کرد، احزاب چپ (احزاب ‏سوسیالیست، سبز، کمونیست و فرانسه تسلیم‌ناپذیر) تصمیم گرفتند که به هیچ وجه از دولتی که از ائتلافشان ‏بیرون نیامده باشد، حمایت نکنند. حتی ژاک لون ملانشن، رهبر حزب افراطی «فرانسۀ تسلیم‌ناپذیر» اعلام کرد که ‏ماکرون را استیضاح خواهد کرد، هرچند با وجود چنین تکثری در مجمع ملی، فعلاً چنین چیزی بعید به نظر ‏می‌رسد؛ چراکه نیازمند رأی دوسوم نمایندگان در سنا و مجمع است.‏ ماکرون دلایل قابل‌توجهی برای کنار گذاشتن چپ‌ها از تشکیل دولت داشت. فرانسه هم‌اکنون با کسری بودجه ‌‏۵.۵ درصدی مواجه است و دولت نمی‌تواند برنامه‌های رفاهی با مخارج بالا را بپذیرد. از سوی دیگر اصلاحات ‏مالیاتی آن ها (یا آن‎چه انقلابی مالیاتی می‌خوانند) بسیار رادیکال و ناپذیرفتنی است. ایده‌های آن‎ها در سیاست ‏خارجه (به رسمیت شناختن فلسطین، بازنگری در پیمان‌ها و تعهدات اتحادیه اروپا، خروج از فرماندهی مشترک ‏ناتو) نیز بحث‌برانگیز هستند. اگرچه این ائتلاف در دو مورد آخر با ائتلاف اجماع ملی مشترک است؛ اما مورد ‏نخست باعث جدایی آن‎ها از راست‌ها و میانه‌روها می‌شود.‏ در هر صورت، عدم حمایت قطعی چپ‌ها به این معنی است که ماکرون و بارنیه باید پشتیبانی ائتلاف اجماع ملی ‏را به‎دست بیاورند. مگر این که روحیه اجماع‌دوستانه بارنیه بتواند ائتلاف چپ را نیز قانع کند. آن چیزی که بارنیه را ‏به طیف راست افراطی نزدیک می‌کند، تأکید او به کنترل سختگیرانه موج مهاجرت‌ها و اعتقاد بالای او به انضباط ‏مالی برای جبران کسری بودجه است. بااین‌حال او در همه موضوعات با اجماع ملی هم‌نظر نیست. او به عنوان ‏مذاکره‌کننده سابق اتحادیه اروپا با انگلیس در موضوع برگزیت، همچنان خود را درون هویت اروپایی-فرانسوی ‏می‌بیند.  فعلاً مهم‌ترین پرونده بارنیه، لایحه بودجه ۲۰۲۵ است که باید تا اکتبر ۲۰۲۴ آن را آماده کند. مواجهه او ‏با پارلمان مشخص خواهد کرد که سرنوشت دولتش چگونه خواهد بود. او برای تشکیل کابینه‌اش نیاز به تأیید ‏پارلمان ندارد؛ اما پارلمان می‌تواند طرح عدم‌اعتماد را آغاز کند که به معنای انحلال دولتش خواهد بود.‏