​​​​​​​تا اوایل قرن نوزدهم مسافران اروپایی که جرئت می‌کردند از منطقه خود خارج شوند و به نواحی کشف نشده دور دست آفریقا بروند؛ با پای پیاده سفر می‌کردند. اگر کشوری که پیش روی‌شان بود، کاملاً ناشناخته بود، باربرهایی را استخدام می‌کردند تا غذا، چادر و سایر تجهیزاتی را که در جایی دور از تمدن به آن‌ها احتیاج پیدا می‌کردند، حمل کنند. اما در قرن بیستم و با روی کار آمدن موتورهای احتراق داخلی، این شیوه منسوخ شد و حالا کاوشگران از لندرور و جیپ، هواپیماهای سبک و حتی هلیکوپتر استفاده می‌کردند. من فقط یک جا را می‌شناختم که در آن‌جا کشفیات هنوز هم توسط کاوشگرانی که تماماً با پای پیاده سفر می‌کردند صورت می‌گرفت یعنی «گینه‌نو». داخل این جزیره هزار مایلی که در شمال استرالیا واقع شده، مملو از رشته کوه‌های شیب دار پوشیده از جنگل‌های استوایی است؛ حتی در دهه ۱۹۷۰ زمین‌هایی در این جزیره بودند که هیچ بیگانه‌ای پا به آن‌جا نگذاشته بود و پیاده‌روی در کنار صف طویل باربران هنوز هم تنها راهی بود که کسی می‌توانست برای رفتن به آن‌جا انجام دهد.
برگرفته از کتاب «زندگی روی سیاره ما» اثر دیوید آتنبورو