چطور یک برنامه یلدایی بی‌‌مزه بسازیم؟ 

طی چند دهه اخیر فرمول ساخت برنامه‌‌های یلدایی تلویزیون چندان تغییر خاصی نکرده. قبلاً از پاییز که برگ‌‌ها می‌‌ریخت تا زمستون و شب عید، کلاً یک خواننده در تلویزیون بود که بنده خدا فقط گل می‌‌روید به‌‌باغ رو می‌‌خوند. اوستا و عبدلی هم نمایش اجرا می‌‌کردند. یک شعبده‌‌باز هم از کلاهش خرگوش درمی‌‌آورد. هرچند در نگاه خرگوشه یک تمنایی بود که بیاین نجاتم بدین یا لااقل کلاً غیبم کنین. در نهایت هم برنامه‌‌ها با پخش لورل و هاردی تموم می‌‌شد. حالا بعد از سال‌‌ها برنامه‌‌های تلویزیون چندان فرقی نکرده؛ البته فرق که کرده، آگهی‌‌ها خیلی طولانی‌‌تر و بی‌‌مزه‌‌تر شده؛ طرف با فک و فامیل میرن رستوران کنسرو لوبیا سفارش میدن. اما غیر از این مورد فرمول همون قبلی‌‌هاست. پاییز، بهار، زمستون و... خداداد عزیزی میاد. سعید فتحی‌‌روشن به‌‌جای خرگوش ذهن بقیه رو می‌‌خونه. لورل هاردی هم که تنها بخش خوب برنامه‌‌های قدیمی بود پخش نمی شه. دکور برنامه‌‌ها هم از سه سال قبل که شاهد نوروز وسط کرونا بودیم تفاوتی نکرده. حتی اگه خوب بگردن یک ویروس کرونا هنوز اون‌‌جا هست که از رفقاش جامونده و افسرده شده اون قدر کنار دستش برنامه تکراری ساخته شده. البته خوشبختانه خداداد عزیزی بعد از ربع قرن حضور در تلویزیون خاطره جدید داره.