آب‌شان به یک جوی نخواهد رفت
در بین زارعان خرده پا و ضعیف رسم این بوده که با همسایه زمین خود آب را به نوبت از مَمَری (جوی) که مشترکاً احداث کرده‌اند به زمین خود ببرند. این کار از چند نظر صرفه‌جویی است، زیرا اگر هر کدام بخواهند برای بردن آب به زمین خود مَمَری احداث کنند، علاوه بر هزینه احداث، مقدار مصرف زمین دو برابر خواهد بود. سود دیگر این اشتراک مربوط به آبی است که آبخور جوی می‌شود. حالا این مثل درباره دو نفر به کار می‌رود که احتمال انجام یک کار مشترک بین آن‌ها وجود ندارد.