یا غریب الغربا

ای صفای قلب زارم، هرچه دارم از تو دارم... پدرم از بچگی به ما یاد داده بود هر روز صبح از در خانه که بیرون می‌رویم، رو به حرم زیارت خاصه را بخوانیم و هرجا گنبد را دیدیم، به احترامش بایستیم و سلام بدهیم. 
مولا جان  رو سیاهیم...  گاهی یک ماه می‌گذرد و به حرمت مشرف نمی‌شویم آقا... «هرگاه کارم زار شد، گفتم علی موسی‌الرضا... هرجا گره در کار شد، گفتم علی موسی‌الرضا...» چرا هروقت چیزی از آقا می‌خواهیم یا دل‌مان گرفته، به زیارتش می‌رویم؟ چرا وقتی خوشحال هستیم، یا حتی فقط برای احوال‌پرسی به ولی نعمت‌مان سرنمی‌زنیم؟ شاید برای همین در زیارت‌نامه‌اش می‌خوانیم السلام علیک ایها الامام الغریب، السلام علیک ایها الامام المغموم... امام هم پیش ما غریب است و هم غم ما را می‌خورد.علیرضا کاردار