اهمیت یک رای تاریخی

  میریوسف علوی

رای یکپارچه سنای آمریکا به چهره جنجالی و تندی مثل مارکو روبیو قابل توجه و بررسی است. 99 رای موافق(شامل خود روبیو) در مقابل صفر رای مخالف، یعنی تمامی اعضای سنا شامل سناتورهای ترقی خواهی نظیر برنی سندرز به روبیو رای موافق(و نه حتی ممتنع) داده اند. آن یک رایی هم که از صد کم است، مربوط به جای خالی جی دی ونس است که دیروز به عنوان معاون رئیس جمهور منصوب شد و هر چند رئیس سنا محسوب می شود، ولی دیگر حق رای ندارد. (مگر در مواقعی که رای ها برابر باشد و رای وی تعیین کننده می شود). اهمیت این رای تاریخی زمانی بیشتر نمایان می شود که آن را با رای ضعیف 56 به 43 سنا به رکس تیلرسون، وزیر خارجه اول دولت قبلی ترامپ مقایسه کنیم. به نظر می رسد ترامپ برخلاف دور قبلی با پشتوانه اجتماعی و سیاسی بزرگی کار خود را شروع کرده است و باز هم سوالی که در دور اول مطرح شده بود، دوباره ذهن ها را مشغول کرده است: ترامپ دو آیا یک ریگان دو خواهد بود که سیاست خارجی را در دستان خود نگه داشت و میراث تاریخی بزرگی برای آمریکا به جای گذاشت یا مثل تجربه دور اولش، مجدد و این بار جرج بوش ورژن 3 خواهد بود که کنترل سیاست خارجی دولتش را به نومحافظه کاران تندرو و ماجراجو خواهد سپرد. باید منتظر بود و دید.