همراهی‌برانگیز مثل «رها»
عنبرسوز
سومین روز از اکران فیلم‌های جشنواره فیلم فجر در برج میلاد، با نمایش فیلمی از حسام فرهمند آغاز شد. اثری در گونه اجتماعی، با پرداخت واقع‌نمایانه از مسائل روز جامعه ایران در زندگی قشری که از طبقه متوسط به طبقه فرودست تبدیل شده است.
ضرباهنگ خوب
«رها»، بیش از آن‌که فیلمی برای اجرا باشد، اثری است که بیشتر بر قصه فربه و پرپیچ و خمش تکیه دارد. در روزگاری که ادبیات در ایران چندان حال خوشی ندارد و بخشی از فیلمنامهها در حال تهی شدن از قصه‌گویی هستند، این که «رها» اولویت را بر قصه می‌گذارد و مخاطب را با داستانش همراه نگه می‌دارد، اتفاق مثبتی است. متن این اثر توانسته ظرفیتی را فراهم آورد که اجرا در بین درام، ملودرام و تراژدی در رفت و آمد است. این قصه، با مختصات بزرگ و ایده‌های روایی ریز و درشتش می‌تواند به کارگردان و تدوینگر فرصت دهد تا ضرباهنگ مناسب را حفظ کنند. حسام فرهمند فیلمش را تقریبا در تمام دقایق، سر پا نگه می‌دارد.
قصه فقر و اختلاف طبقاتی
با نظر به فرامتن و زمینه اجتماعی حاکم بر اتمسفری که «رها» در آن تولید شده، موتور محرک فیلمنامه «رها» مشخصا موضوع فقر و اختلاف طبقاتی است. این متن که به ویژه در نیمه اول با تقابل فقیر و غنی و در نیمه دوم با محوریت فقر و محدودیت‌های اجتماعی به مثابه یک هشدار جدی درباره وضعیت اقتصادی و عدالت در جامعه ایرانی، کاملا مخاطب را به چالش می‌کشد، قلاب اصلی «رها» را به قلب مخاطب بند می‌کند و همزمان عقل و احساس را درگیر می‌کند.
بازی خوب شهاب حسینی
کیفیت بازی‌های فیلمی که یک فیلمنامه قدرتمند و یک اجرای قابل قبول دارد، عنصر متوسطی محسوب می‌شود که نوعی گسست را در فضا ایجاد می‌کند. شهاب حسینی، بعد از تجربه‌های متوسط و ضعیف نسبتا پرشماری که در همکاری با کارگردانان فیلم اولی تجربه کرده بود، بالاخره یک تک‌نوازی جذاب و هنرمندانه را به نمایش می‌گذارد و ضمن طراحی بازی برای یک مرد رنجور، بی‌دست‌وپا، ساده‌لوح و البته عاشق خانواده، می‌درخشد، در مقابل اما، سایر بازیگران کاملا معمولی نشان می‌دهند و بعضا انسجام اجرایی کار را بر هم می‌زنند. غزل شاکری اجرایی قابل پیش‌بینی را به نمایش می‌گذارد و تنها تفاوتش با سایر نقش‌آفرینی‌های او در مسن‌تر بودن کاراکتر نسبت به بازی‌های پیشین است. با توجه به ظرفیت‌های فیلمنامه و البته حضور پرفروغ شهاب حسینی که در اکثر سکانس‌ها حاضر است و با بازیگران جوان فیلم دیالوگ‌های مشترک دارد، نمی‌توان عملکرد سه بازیگر جوان را که نقش‌های نسبتا پررنگی دارند، قابل قبول ارزیابی کرد.