مشهد؛ شهری نیازمند دوراندیشی و عاملیت بهنگام
مهدی خداشناس/شهردار منطقه ۱۲ مشهد
مشهد همواره رو به توسعه و گسترش بوده و در دهه های اخیر نیز این تحول و دگرگونی به اوج خود رسیده است. هرچند نبود درک علمی و فقدان آینده پژوهی و آینده نگری و نبود شناختی جامع، این شهر را با ناترازی و نداشتن توازن و تناسب روبه رو کرده و عوارض این کاستی ها نشانه انفعال و بی توجهی بر میل و ضرورت به گسترش نهفته در سرشت این شهر است. بر نخبگان و صاحب نظران عرصه شهرسازی و معماری و برنامه ریزی شهری پوشیده نیست که مشهد امروز با وجود همه ظرفیت های منحصر به فرد با چالش های جدی از قبیل حاشیه نشینی، ترافیک، کمبود منابع آبی، مخاطرات زیست محیطی و توسعه نامتوازن، همه جانبه و متناسب مواجه است. به اختصار می‌توان در مقام نقد، نبود دوراندیشی و عاملیت بهنگام را علت اصلی پدید آمدن این چالش ها دانست. مشهد الرضا به شدت نیازمند «دوراندیشی» و «عاملیت» بهنگام است. در گام نخست رسیدن به آگاهی و ادراک و پذیرندگی درخصوص «انفعال» و فقدان برنامه بلند مدت و نبود چشم انداز امری ضروری به نظر می رسد. توقف روندها و فرایندهای بدون راهبرد و مسیرهای گمراه کننده مبتنی بر مدیریت اقتضایی و کوتاه مدت به همراه پذیرش عواقب موقت اجتناب ناپذیر است. سپس دوراندیشی، مواجهه علمی و واقع بینانه با رویکردی پدیدار شناسانه همراه با ترسیم چشم انداز و افقی بلندمدت بر اساس ذات و سرشت شهر در حوزه نظری و عاملیت بهنگام که شامل اتخاد تصمیم و پیش دستی قبل از بروز چالش ها از حیث عملی است، یگانه راه جبران کاستی های گذشته و رسیدن به توسعه همه جانبه و متوازن برای مشهد الرضاست.