صلح مصر-اسرائیل شکننده شده است؟
منطقه خاورمیانه این روزها به کارگاهی برای بنیان‌های نظری روابط بین‌الملل تبدیل شده است. در سنت نظری رئالیسم (واقع‌گرایی) مفروضه‌هایی مانند قطعیت نداشتن یا پیش بینی نشدن نیات طرف مقابل است که فضای بی‌اعتمادی می‌سازد و واحدهای سیاسی را به افزایش قدرت سوق می‌دهد.این امر حتی درباره جمهوری عربی مصر و اسرائیل هم صادق است که ظاهرا بعد از پیمان کمپ دیوید نباید برای یکدیگر تهدید امنیتی محسوب شوند. قاهره از هفت اکتبر به این سو در محیط استراتژیک پیرامونی خود خطرات زیادی احساس می‌کند. پیشروی اسرائیل تا کریدور فیلادلفی، خلأ قدرت در سوریه و طرح ترامپ در کوچ اجباری مردم غزه باعث شده مصر به گسترش نظامی در مرز خود با اسرائیل اقدام کند که نگرانی تل‌آویو را برانگیخته است. این ها باعث شده جروزالم پست از شکنندگی پیمان صلح مصر و اسرائیل بنویسد. این روزنامه عبری شرح داده که بعد از دهه‌ها رابطه تل‌آویو-قاهره مملو از سوءظن متقابل است. مصر همچنان به تقویت نیروهای نظامی خود با سلاح‌های پیشرفته، تانک‌ها و جنگنده‌ها ادامه می‌دهد. این کشور ناوهای جنگی، بالگردهای تهاجمی و جنگنده‌های مدرن فرانسه، سیستم دفاع هوایی اس-۳۰۰ روسیه و تانک‌های آبرامز ساخت آمریکا را تهیه کرده است. چنین پیشرفت‌های نظامی به نظر می‌رسد که بیشتر برای مقابله با یک ارتش متعارف طراحی شده‌اند تا گروه‌های تروریستی مانند داعش در شبه‌جزیره سینا.