ناگهان شعر
محمد قهرمان
اِی شاعِرِ کُلو که به مُو از زبونِ سنگ
گُف کوهِ سِربلَند: کُلویی، کُلو، کُلو!
هفتاد سالْ عمر گِریفْتی تو از خدا
سالونِ سال وِر سَرِ پا حُکمِ کو بمو!
دل وَختِ پیر رَف، اَدَمِر پیر وَرمِگَن
از مویِ حُکمِ برف چه غَم، اِی دلِت جِوو!
آزادیِ قَتِ تو مِمَنَه هَنو به سُور
قِرمیزیِ لُوِ تو مِمَنَه به گُل هَنو
روتِر ببی د اِیْنَه چِطو سرخَه و سِفِد
یگ رگ مِگی ز برفَه و یگ رگ مِگی ز خو
هر کس که مُند از هَمَه‌جا، رو به تو منَه
تا تُر دیَه به مُردُمِ درمُندَه مِهرِوو
دارا به رویِ خَلق درِ خَنَه‌شِر دبَست
ای در به رویِ خورد و کُلو وایَه هَمچِنو
شاعر که صُحب جمعَه ز حُولی میَه به‌در
مَیَه که تا بیَه به سِلامِ تو بی‌گُمو
وَختِ که پایِ شعر د دو یَه د مُملِکَت
حُکْم تو هیشکِه نیَه امروز پَهلِوو
بعد از بهار ما که خدا رحمتِش کِنَه
یَگ فِرُّخَه که چَشم هَمَه دُختَیَه وِرو
نِه سَر اَوُردَه پیشِ تِرِخ‌سینه‌ها فُروذ
نِه رِختَه پیشِ مُردُمِ بدمِنصَب آبرو
وَختِ دلِش گِریفتَه از سِر صِدایِ شهر
کِردَه خِدی کُتاب زبو بستَه گفت و گو
دَرَه کُتاب‌خَنِه‌یِ خُب د حُولیِش
وازُم برِیْ کُتاب همیشَه د پُرس و جو
تا چُختِ خَنَه کوتْ د بالایِ هم کُتاب
سِنگی سِووکْ فَرقْ نِدَرَه، هَمَه گُرو