پایان اتحاد آتلانتیکی
سیدنیما موسوی
تماس آمریکا و روسیه در ریاض به همراه انتقادات جدی ایلان‌ماسک به سران اروپا را می توان پایان اتحاد آتلانتیکی دانست که از دوره ترومن تاکنون نصب‌العین سیاست خارجی آمریکا بوده‌است. آمریکا همواره قصد داشته تا با آتلانتیک‌گرایی خود را تبدیل به یک امپراتوری جهان‌وطن کند؛ در واقع آتلانتیک‌گرایی در طول حدود یک قرن دروازه‌ای برای تبدیل آمریکا از عصر انزوای قرن۱۹ به یک امپراتوری جهانی در قرون ۲۰ و ۲۱ بوده‌است. این امر از یک سو به معنی خلل جدی در پیمان ناتو است که تاکنون هویت خود را در برابر جهان کمونیسم و از دهه ۱۹۹۰ در برابر القاعده، یوگسلاوی میلوشویچ، روسیه پوتین و ... تعریف می کرد؛ زیرا ناتو مهم ترین مصداق عینی امپراتوری آمریکا بود.خلل در آتلانتیک‌گرایی زمینه‌ای برای بازگشت به دکترین مونروئه و اولویت نیمکره‌غربی برای آمریکاست. در همین حال دولت آمریکا در حال تغییر سطح کمک خود به آژانس توسعه ملی (یوساید) است که از دوره جان‌اف‌کندی تاکنون به عنوان مهم ترین نهاد مقابله با رقبای آمریکا مطرح بوده است.تقلیل فعالیت یوساید در کنار تمایل نداشتن ترامپ به حمایت جدی از زلنسکی در اوکراین را می توان از جهتی ماه‌عسل آمریکا با چین و روسیه دانست که در ابتدای دوران اکثر روسای‌جمهور آمریکا هم سابقه داشته‌است.