آق کمال در برف می‌ماند

دیدِن عجب برفی آمد؟ خدا ره شکر. گرچه اگه سنگ پا هم از آسمون بباره ما ره تعطیل نِمکنن، ولی همی که نعمت و برکت خدا آمد، ما راضی‌ام. همو شب برفی با مسعود رفیقُم راه افتادِم به سمت خانه. چشمتان روز بد نبینه، چی کشیدِم ما تا برسِم خانه. خیابونا عین آینه. ماشینا به جای ای که تو خیابون راه بِرن، لیز مُخوردن. همی جور ماشینی بود که قِر مِداد و مِرفت! مایم با ایشالا ماشالا، همی جور لاک پشتی مِرفتم تا بِرسِم خانه. حالا ای وسط یَگ درمیون عیال مو زنگ مِزد که کجایی؟ عیال مسعود زنگ مِزد که بِری چی نمی‌آی خانه؟ حالا ما هی قسم و آیه که خیابونا قلفه، مگه باور مِکردن؟ ولی جالبیش اینجی بود که مردم برخلاف همیشه که تو رانندگی مخوان برنده مسابقه بِرن، او شب همچی قشنگ رانندگی مکردن که فکر مکردی تو خیابونای سوئیس یا سوئدی! هرکی تو خط خودش، کسی بوق نِمزد، کسی لایی نِمکشید، کسی چراغ قرمز ره رد نِمکرد. فقط چند صحنه ترمزها نگیریفتن و یَگ دنگ کوچیکی به هم خوردن. اویم راننده‌ها یا پیاده نرفتن و فقط بِری هم دست تکون دادن، یا آمدن دیدن چیزی نرفته و خندیدن و رفتن. به مسعود گفتُم کاش همیشه برف بیه تا مردم با هم مهربون بِرن. گفت حالا واستا، فردا که ای برفا آب رفت و تو خیابون گازشه گیریفتن و هرچی گل و شله پاشیدن به سر و کله عابرای پیاده، مِفهمی که خوبه برف بیه، یا نه! اِنا حالا خوب رفت. خداییش راست مگفت. فرداش از ترس یخبندون ماشین ورنداشتُم، عوضش لیچ آب رسیدُم سر کار! ایم از هوای مشهده که شب تا صبح برف میه، صبح تا شب آفتاب مِره و برفا ره آب مُکنه. ایم از ای.