لطفاً کل اسفند را تعطیل کنید و راحت!
دانیال دایی داووداینا | طنزپرداز
جوانه، چرا وقتی می‌خوایم یه کلیپ باکلاس ضبط کنیم، جهان علیه اینترنت و صدا و نور متحد می‌شه؟
احتمالاً چون کائنات حس کرده قراره به مخترع دوربین‌های حرفه‌ای خیانت کنی پس بهت می‌گه: «یا وقت بذار فیلم برداری یاد بگیر و پول دوربین خوب بده، یا با خروس و موتور توی بک‌گراند کنار بیا.»
جوانه، چرا وقتی اینترنت قطعه، انگار دنیا هم دکمه توقف زده؟
چون شما فقط همین یه راه ارتباطی با جهان بیرون دارین! قطع اینترنت مثل این می‌مونه که تلفن‌های اضطراری هم خاموش بشن. اما فقط کافیه چشم‌تون رو از وای‌فای بردارین و ببینین: خونواده‌تون هنوز منتظرن باهاشون حرف بزنید.
جوانه، چرا برنامه‌های تلویزیونی این‌قدر شگفت‌انگیز و هیجان‌انگیزن که حتی گلدون خونه هم حوصله‌ش سر می‌ره؟
چون انگار تلویزیون داره بهمون
می گه: «ببین تو لیاقت سرگرم شدن نداری، اگه تونستی برو با این سرعت اینترنت همون اینستات رو چک کن»!
جوانه، چرا فوتبال ایران رو که نگاه می‌کنی، حس گل کوچیک فامیلی رو می‌ده؛ ولی فوتبال خارجی انگار یه فیلم علمی تخیلی پر هزینه ا‌ست؟
چون تو فوتبال ایران به جای تاکتیک، دعوا هست! چمن‌مون هم فرقی با آسفالت کوچه نداره، نورافکن‌ها هم مثل چراغ قوه هستن!
جوانه، چرا وقتی فیلم با زیرنویس می‌بینی، دیالوگ شخصیت‌ها تموم شده ولی کلمه‌ها هنوز دارن راه می‌رن؟
چون زیرنویس هم مثل اینترنت ما، یه ثانیه نمی‌تونه همزمان با خود فیلم پیش بره.
جوانه، چرا وقتی موتور دم کوچه روشن می‌شه، کل محله بیدار می‌شن، ولی وقتی خودت آلارم می‌ذاری خوابت مثل خرس قطبیه؟
چون مغز ما یه قرارداد نانوشته داره: «برای موتور یه مدرک جعلی پریدن خواب درست کن، ولی آلارم گوشی؟ بگو بره سراغ مغزای بیکارتر!
جوانه، به‌نظرت تا چندم اسفند باید بریم مدرسه؟
الهی، خسته شدی؟ شما از همین الان نرو عزیزم، نه این‌که تا امروز بکوب مدرسه بودی؟ یا آلودگی هوا بود، یا ناترازی انرژی، یا برف و سرما، کلاس آنلاین رو هم که باز می‌کردی بدون صدا می‌خوابیدی، تازه الان می‌خوای اسفند رو بپیچونی؟
جوانه، بلیت سینما شده 110 تومن، حالا چه جوری بریم سینما؟
از در ورودی دیگه!
احتمالاً چون کائنات حس کرده قراره به مخترع دوربین‌های حرفه‌ای خیانت کنی پس بهت می‌گه: «یا وقت بذار فیلم برداری یاد بگیر و پول دوربین خوب بده، یا با خروس و موتور توی بک‌گراند کنار بیا.»
جوانه، چرا وقتی اینترنت قطعه، انگار دنیا هم دکمه توقف زده؟
چون شما فقط همین یه راه ارتباطی با جهان بیرون دارین! قطع اینترنت مثل این می‌مونه که تلفن‌های اضطراری هم خاموش بشن. اما فقط کافیه چشم‌تون رو از وای‌فای بردارین و ببینین: خونواده‌تون هنوز منتظرن باهاشون حرف بزنید.
جوانه، چرا برنامه‌های تلویزیونی این‌قدر شگفت‌انگیز و هیجان‌انگیزن که حتی گلدون خونه هم حوصله‌ش سر می‌ره؟
چون انگار تلویزیون داره بهمون
می گه: «ببین تو لیاقت سرگرم شدن نداری، اگه تونستی برو با این سرعت اینترنت همون اینستات رو چک کن»!
جوانه، چرا فوتبال ایران رو که نگاه می‌کنی، حس گل کوچیک فامیلی رو می‌ده؛ ولی فوتبال خارجی انگار یه فیلم علمی تخیلی پر هزینه ا‌ست؟
چون تو فوتبال ایران به جای تاکتیک، دعوا هست! چمن‌مون هم فرقی با آسفالت کوچه نداره، نورافکن‌ها هم مثل چراغ قوه هستن!
جوانه، چرا وقتی فیلم با زیرنویس می‌بینی، دیالوگ شخصیت‌ها تموم شده ولی کلمه‌ها هنوز دارن راه می‌رن؟
چون زیرنویس هم مثل اینترنت ما، یه ثانیه نمی‌تونه همزمان با خود فیلم پیش بره.
جوانه، چرا وقتی موتور دم کوچه روشن می‌شه، کل محله بیدار می‌شن، ولی وقتی خودت آلارم می‌ذاری خوابت مثل خرس قطبیه؟
چون مغز ما یه قرارداد نانوشته داره: «برای موتور یه مدرک جعلی پریدن خواب درست کن، ولی آلارم گوشی؟ بگو بره سراغ مغزای بیکارتر!
جوانه، به‌نظرت تا چندم اسفند باید بریم مدرسه؟
الهی، خسته شدی؟ شما از همین الان نرو عزیزم، نه این‌که تا امروز بکوب مدرسه بودی؟ یا آلودگی هوا بود، یا ناترازی انرژی، یا برف و سرما، کلاس آنلاین رو هم که باز می‌کردی بدون صدا می‌خوابیدی، تازه الان می‌خوای اسفند رو بپیچونی؟
جوانه، بلیت سینما شده 110 تومن، حالا چه جوری بریم سینما؟
از در ورودی دیگه!