کارشناس ارتباطات و فعال رسانه ای از شعار تا شعور فرهنگی
مسعود رحمانی
آرامگاه فردوسی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نمادهای هویت ایرانی و اسلامی، نوروز امسال شاهد رخدادهایی بود که ضرورت بازنگری در نحوه طراحی و اجرای برنامه‌های فرهنگی در اماکن تاریخی را بیش از پیش نمایان ساخت. در نخستین ساعات سال نو، گروهی با تحریک شبکه‌های معاند و بدون سنخیتی با فضای فرهنگی کشور، اقدام به سر دادن شعارهایی علیه نظام و انقلاب در این مجموعه کردند؛ اقدامی که احساسات مردم، خانواده شهدا و دوستداران فرهنگ و هویت ملی را جریحه‌دار کرد. این اتفاق تلخ، بیش از هر چیز ریشه در نبود برنامه‌ریزی فرهنگی پیشگیرانه داشت؛ خلأیی که زمینه‌ساز سوء‌استفاده جریان‌های معاند شد. هرچند در ادامه با هوشمندی میراث‌فرهنگی خراسان رضوی، برنامه‌هایی در روز طبیعت با محتوای فرهنگی و هنری طراحی و اجرا شد و مانع تحقق اهداف دشمن گردید، اما تجربه‌های متوالی در این ایام نشان داد که کار فرهنگی، بیش و پیش از هر چیز نیازمند تخصص، تدبیر و هماهنگی است.
فرهنگ، حوزه‌ای تخصصی و عمیق است که نیاز به شناخت بستر اجتماعی، اقناع افکار عمومی و بهره‌گیری از زبان هنر و خلاقیت دارد. تجربه چند دهه اخیر نشان داده که نگاه سطحی به کار فرهنگی، نتیجه‌ای جز گسترش دوگانگی، بی‌اعتمادی عمومی و حتی وازدگی نسبت به ارزش‌ها ندارد. برای حفظ شأن مکان‌هایی چون آرامگاه فردوسی و بهره‌گیری درست از ظرفیت‌های آن، لازم است همه برنامه‌های فرهنگی از فیلتر کارشناسان خبره، با هدف وحدت‌آفرینی، ارتقای بینش عمومی و صیانت از هویت ایرانی ـ اسلامی عبور کند. تنها در این صورت است که می‌توان از سرمایه‌های فرهنگی به‌عنوان ابزار نرم مقابله با جنگ روانی و تبلیغاتی دشمن بهره گرفت.