
بزرگداشت همه چیزدان ایرانی
محمد بن عزّالدین حسین (۹۵۳ تا ۱۰۳۱ق) معروف به شیخ بهائی، همهچیزدان، حکیم، علامه فقیه، معمار، عارف، اخترشناس، ریاضیدان، شاعر، ادیب، تاریخنگار و دانشمند شیعه ایرانی در عصر صفوی بود. او آثاری هم در معماری بر جای گذاشته که منارجنبان اصفهان، تقسیم زایندهرود اصفهان، گنبد مسجد امام اصفهان، طراحی صحن و سرای حرم امام رضا(ع) به صورت شش ضلعی و نقشه حصار نجف، از آن جمله است. وی سفرهای بسیاری به نقاط مختلف دنیا کرد و سفر مشهوری هم همراه شاه عباس صفوی با پای پیاده به مشهد داشته است. او مقام شیخ الاسلامی بالاترین منصب رسمی دینی در حکومت صفویه را برعهده داشت. در حدود ۹۶ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک بر جای مانده است. به پاس خدمات او به علم ستارهشناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ نام شیخ بهایی را در لیست مفاخر ایران و لبنان ثبت کرد. شیخ بهائی یکی از نخستین اخترشناسانی در جهان اسلام بود که امکان حرکت زمین را پیش از انتشار نظریه کوپرنیک مطرح کرد. گفته میشود او سازنده حلواشکری، تنور نان سنگک، فرنی و سفیدآب هم بوده است.