از سینمای جان‌دار به کمدی‌های کم‌جان
مصطفی قاسمیان
24 ساله بودند که با نمایش «جان‌دار» در فجر سی‌وهفتم، به طور رسمی به جرگه کارگردانان جوان ایرانی پیوستند. دو جوان اهل استان کرمان که در اولین فیلم، با حضور ستاره‌هایی مثل فاطمه معتمد آریا، حامد بهداد، جواد عزتی و باران کوثری، توجه برخی تماشاگران را جلب کردند؛ هرچند سخت بود که در حضور آثار درخشانی مثل «شبی که ماه کامل شد»، «متری شیش و نیم» و «سرخپوست» خودی نشان دهند.
پدرام پورامیری و حسین امیری دوماری بعد از «جان‌دار» که توانست نامزد بهترین فیلم اول آن دوره جشنواره شود، در نگارش فیلم نامه آثار تحسین‌شده‌ای مثل فیلم «شنای پروانه» و سریال «یاغی» با محمد کارت همکاری کردند، اما زیر سایه کارت ماندند. «یادگار جنوب» در 27 سالگی، آن‌ها را به حضور در بخش اصلی جشنواره فجر و 10 نامزدی از جمله نامزدی بهترین فیلم نامه و بهترین فیلم رساند، اما مسیر سنگلاخ این فیلم برای گیشه -که در نهایت به شکست در اکران 1402 انجامید- مسیر دو کارگردان جوان را سد کرد.
پس از این فیلم، راه پدرام پورامیری و حسین امیری دوماری کم و بیش جدا شد، به این معنا که هرکدام به تنهایی کارگردانی کردند، ولی هردو، با ساخت کمدی‌های گیشه‌ای، دست در دست همدیگر، چند گام همزمان به عقب برداشتند؛ دوماری در «کوکتل مولوتف» و پورامیری در «صد دام».
اگرچه هردو فیلم با استانداردی کمابیش فراتر از کمدی‌های صرفا تجاری ساخته شده‌اند، اما فیلم‌های اول آن‌ها کجا و این کمدی‌ها کجا؟ استعدادهای جوان فیلم سازی که می‌توانستند درام تماشاگرپسندی مثل «جان‌دار» بسازند و داستانی تودرتو مثل «یادگار جنوب» را روایت کنند، برای ادامه حیات در فیلم سازی، در 30 سالگی خود را به جریان سینمای بدنه سپردند. گویا زور شرایط اقتصادی سینمای جدی، در این مورد حتی بر شور و آرمان گرایی جوانانه هم چربید و توانست سینماگران جوان را از راه سنگلاخ هنر به مسیر هموار تجارت ببرد.