ارزش صبوری و یافتن معنا

​​​​​​​
ما عادت داریم برای داشتن روزهای بهتر، پیوسته به فردا چشم بدوزیم؛ بی‌آن‌که دریابیم زندگی، رشته‌ای از لحظات اکنون است که بی‌صدا و آرام از کنارمان می‌گذرد. طبیعت انسان چنان است که نقصان‌ها و کمبودها را برجسته‌تر از داشته‌ها می‌بیند. شجاعت می‌خواهد که بایستیم و با دقت، زیبایی خاموش و دلهره‌آور لحظات ساده را ببینیم: نوری که از پنجره می‌تابد، آرامش گذرای صبحگاهی، یا حتی زخم‌های کوچک روزانه. شاید وظیفه‌ مهم انسان مدرن همین باشد؛ آموختن صبوری و یافتن معنا در تجربه‌های تکراری و معمولی. پس اگر در جست‌وجوی خوشبختی هستیم، خوب است بدانیم خوشبختی، نتیجه‌ دستاوردهای بزرگ نیست، بلکه محصول معنابخشی به جزئیات زندگی است. هر بار که می‌آموزیم یک روز عادی را با شگفتی تماشا کنیم، یک گام واقعی به سمت آرامش برداشته‌ایم.