ماجرای علاقه ترکمنان به اسب‌ها
هانری دوکولیبوف عکاسی فرانسوی بود که به دستور ناصرالدین شاه و برای ثبت وقایع جنگ همراه قشون دولتی به سمت ترکمنان تکه‌ای رفت و طی 14 ماه اسارت با آنان زندگی کرد؛ او در کتابش به نام «در اسارت ترکمنان»، علاقه آنان به اسب‌شان را چنین توصیف می‌کند: «ترکمن‌ها در همه حالات با اسب‌شان مشغول هستند. به همان اندازه که فرزندان خود را دوست دارند به اسب‌های‌شان هم علاقه‌مندند. برای رسیدگی به اسب هرگز کوتاهی نمی‌کنند. هر وقت از کار باز می‌گردند، قبل از این‌که خود آب و غذا بخورند، ابتدا اسب را تیمار کرده و آب و غذا می‌دهند و بعد به خود می‌رسند. زمان جنگ با چشم خود دیدم وقتی یکی از سواران تیر خورد و از اسب افتاد، به سرعت کارد از غلاف کشید و رگ اسب را برید تا اسبش غیر از خودش دست کس دیگری نیفتد. اسب را چون ناموس خود حفاظت می‌کنند. آن‌ها مرد بدون اسب را نیم مرد می‌نامند. چون بیشتر وقت‌شان را درگیر جنگ هستند، همیشه خدا تفنگ با خود حمل می‌کنند. تفنگ را در قسمت چپ بدن‌شان می‌آویزند. این‌گونه قنداق تفنگ در پشت بدن قرار می‌گیرد و مزاحمتی هنگام تاخت برای‌شان ایجاد نمی‌کند».