اشتیاق تکنیکی ابراهیم
مصطفی قاسمیان
طی نزدیک به یک دهه اخیر که محصولات تجاری کمدی، تسلط همه‌جانبه خود را بر گیشه سینمای ایران تثبیت کرده‌اند و در مقاطعی نفس سینمای غیرکمدی را گرفته‌اند، تقریباً هیچ‌کدام از درام‌های اکران‌شده در ایران، یارای رقابت با فیلم‌های کمدی را نداشته‌اند و اغلب با تمام ارزش‌های سینمایی‌شان از مرز 200-300 تماشاگر عبور نکرده‌اند. در اکران نوروز 1404 البته یک فیلم متفاوت دیگر با این روند روی پرده رفته: «موسی کلیم‌ا...(ع)» اثر ابراهیم حاتمی‌کیا.
«موسی(ع)» البته فیلم پرهزینه‌ای است و چند بازیگر شاخص دارد، ولی کیست که نداند ستاره اصلی آن، کارگردانش است؟ حاتمی‌کیا که طی نزدیک به 4 دهه فیلم سازی، همواره محصولات قابل توجه و در بسیاری از موارد پرسروصدایی ساخته، از معدود نام‌هایی‌ست که می‌تواند حتی با یک فیلم تاریخی و مذهبی نیز با کمدی‌های تجاری رقابت کند. بخشی از این امکان ویژه فیلم‌های این کارگردان، به دلیل اشتیاق کمترگفته‌شده او برای بهره‌گیری از تکنیک‌های تازه سینمایی است که در سال‌های اخیر، سینمای او را با تغییر مسیر محسوسی مواجه کرده.
او که روزگاری درام‌های تأثیرگذار دفاع مقدسی می‌ساخت، در ابتدای این تغییر مسیر که با فیلم «چ» اتفاق افتاد، با پروداکشن بزرگ، جلوه‌های ویژه و نزدیک شدن به ژانر جنگی معمول سینمای جهان، به تدریج فیلم‌هایی ساخت که هربار بیشتر از اثر قبلی با تماشاگر عام خصوصاً سینماروهای جوان‌تر ارتباط برقرار می‌کردند. «بادیگارد» با مایه‌های اکشن و حماسی و «به وقت شام» که یک اکشن تمام‌عیار بود، نشان دادند ابراهیم حاتمی‌کیا در نزدیکی 60 سالگی، همچنان جوان و مسلط بر تکنیک اجرای سینماست.
«موسی(ع)» نیز صحنه جدیدی از اشتیاق او را برای تجربیات تازه و البته تکنیک‌های به‌روز سینمایی به رخ کشید؛ جایی که او برای نخستین بار در یک فیلم ایرانی از فناوری «تولید مجازی» استفاده کرد و نتیجه، تولید ارزان‌تر و سریع‌تر فیلم و البته رضایت بیشتر تماشاگران سینما شد که بار دیگر فیلمی از ابراهیم حاتمی‌کیا را در رقابت جدی با کمدی‌ها قرار داد.