شرط بزرگ شادی

​​​​​​​
ما اغلب گمان می‌کنیم که شادی در آینده‌ای نه چندان دور در انتظارمان است، مشروط بر آن‌که بتوانیم یکی از کمبودهای فرضی زندگی‌مان را برطرف کنیم. شاید این کمبود، داشتن ماشینی بهتر، خانه‌ای بزرگ‌تر یا سفری به‌ ظاهر الهام‌بخش باشد. اما جالب این جاست که چنین تصوری، نوعی به تعویق انداختن شادی است: به خود می‌گوییم «وقتی فلان چیز را داشته باشم، خوشحال خواهم بود». این طرز فکر، دشواری بزرگی را به همراه دارد: به محض این‌که آن «فلان چیز» به دست می‌آید، چشم‌مان به سرابی تازه می‌افتد. دلیل ساده است: آن‌چه به‌ واقع ما را خوشحال می‌کند، نه اشیا یا موفقیت‌های بیرونی، بلکه احساس دستیابی به معنا و آرامش از درون است. شاید آرامش زمانی فرا رسد که این حقیقت را درک کنیم: وجودمان، حتی در ناتمامی‌اش، ارزشمند است.