
کموبیش میشود حدس زد که چرا عکاسان از کارشان لذت میبرند. بههرحال چه بقیه قبول داشته باشند چه نه، آنها عکاسی را نوعی خلاقیت میدانند و شکی نیست که خلاقیت به هر شکلی لذتبخش است. اما علاوهبراین، بخش عظیمی از آنها خود را ناجی و حافظِ لحظاتِ مهم و حساسِ تاریخِ جهان نیز بهحساب میآورند؛ گاهی افشاگرند و گاهی تأثیرگذار. آنها روی حکومتها، دولتها و مردمی که با آنها زندگی میکنند تأثیر میگذارند و هرکدام از اینها بهتنهایی دلیلِ خوبی است برای لذتبخش بودنِ عکاسی. با اینحال، افغانها با ضربالمثلی عجیب، تلخ، خطرناک، بینظیر و سنگدلانه همهچیز را بههم میریزند، همهچیز را برعکس میکنند، ما و خودشان را در موقعیتی متضاد قرار میدهند تا این بازی همچنان ادامه داشته باشد: «افغانی میمیره، عکاس برنده میشه».
برگرفته از کتاب «لذتی که حرفش بود»
اثر پیمان هوشمندزاده