معمار خلوت ما

​​​​​​​برای نوجوان آمریکایی مضطرب و افسرده‌ روی جلد مجله‌ تایمز، اینترنت نامحدود است و حدومرز نمی‌شناسد. یک نوجوان، با هر کدام از ما، به‌هیچ‌وجه نمی‌توانیم پا‌به‌پای آن پیش برویم و حتی نمی‌توانیم پا‌به‌پای انبوه چیزهایی که دوستان‌مان برای ما می‌فرستند پیش برویم. مغزمان پُر از پَرَتو می‌شود و چون معضل دیجیتال جای واقعیت را گرفته و به معمار خلوت‌های ما بدل شده است، همیشه از تنهایی می‌ترسیم. برای ما تقریباً غیرممکن است تنها در اتاقی آرام بنشینیم و بیندیشیم که چه کسی هستیم. بزرگ‌ترین چیزی که از دست داده‌ایم در واقع خودمانیم.
برگرفته از کتاب «در ستایش اتلاف وقت»، اثر آلن لایتمن