افتضاح، مثل میزبانی یانکی‌ها
شایان اله آبادی
جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵ قرار بود نه‌فقط یک تورنمنت مهم، بلکه آزمونی حیاتی برای آمریکا باشد؛ کشوری که قرار است سال آینده میزبان بزرگ‌ترین جام جهانی تاریخ فوتبال با حضور ۴۸ تیم از سراسر جهان باشد. بسیاری این رقابت‌ها را فرصتی می‌دانستند تا این کشور با بهره‌گیری از زیرساخت‌های پیشرفته، سازمان دهی حرفه‌ای و امکانات سطح بالا، خودش را به‌عنوان الگویی بی‌رقیب برای میزبانی رویدادهای فوتبالی معرفی کند. انتظار می‌رفت آمریکا با عملکردی درخشان، همه تردیدها درباره توانایی‌اش برای میزبانی شایسته از جام جهانی ۲۰۲۶ را از میان بردارد. اما آنچه در نخستین روزهای مسابقات رخ داد، تصویری کاملاً متفاوت و حتی نگران‌کننده را به نمایش گذاشت. در چند روز اول رقابت‌ها، ترکیب گرمای شدید و چمن‌های بی‌کیفیت، تصویر روشنی از ناتوانی آمریکا در فراهم کردن ابتدایی‌ترین شرایط برای بازیکنان ارائه داد. در ورزشگاه رز بول پاسادینا، تماشاگران با صف‌های چند ده دقیقه‌ای برای آب و بازیکنان با دمای بالای ۳۲ درجه و رطوبت خفه‌کننده مواجه بودند. حتی امکانات خنک‌کننده برای سکوها هم تعبیه نشده بود. اما این فقط آغاز ماجرا بود. در ورزشگاه مت‌لایف و سایر ورزشگاه‌های میزبان، چمن‌هایی که به‌صورت موقتی روی زمین‌های سخت مصنوعی نصب شده‌اند، تبدیل به معضل بزرگ‌تری شدند. مربیان تیم‌هایی مثل پالمیراس و دورتموند از کیفیت ضعیف چمن به‌شدت انتقاد کردند؛ چمنی که لغزش‌های پیاپی و بازی محتاطانه بازیکنان را به همراه داشت. حتی نیکولاس سوله بازیکن دورتموند کیفیت چمن این دیدار را افتضاح اعلام کرد. چمن نرم و ناپایدار، بازی را کند کرد و عملاً زیبایی و ریتم فوتبال را از بین برد. واکنش رسانه‌های جهانی نیز به این بی‌نظمی‌ها قابل توجه بود. روزنامه‌های اروپایی و حتی برخی تحلیل‌گران آمریکایی از برگزاری ضعیف رقابت‌ها انتقاد کردند. نشریه مارکا نوشت: «آمریکا هنوز برای فوتبال آماده نیست» و روزنامه گاردین هم وضعیت چمن‌ها را «در سطح یک تورنمنت محلی» توصیف کرد. این بازتاب منفی، فشار بیشتری را بر فیفا وارد کرده تا پاسخگوی تصمیم‌گیری‌های تجاری‌محور خود باشد. از سوی دیگر، برخی کارشناسان می‌گویند فیفا به‌جای ساخت ورزشگاه‌های اختصاصی برای فوتبال، ترجیح داده از ورزشگاه‌های فوتبال آمریکایی استفاده کند؛ جایی که استاندارد چمن، تهویه و حتی زاویه دید تماشاگران با نیازهای فوتبال کلاسیک همخوانی ندارد. این تصمیم اگرچه از نظر مالی به‌صرفه بوده، اما اکنون آسیبش به اعتبار رقابت‌ها و سلامت بازیکنان بازگشته است. این ضعف زیرساختی در کشوری با این‌همه سرمایه‌گذاری، سوالات جدی را درباره آمادگی آمریکا برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۶ مطرح می‌کند. آیا فیفا، صرفاً به خاطر جذابیت بازار آمریکا و درآمدزایی بالا، چشم بر نیازهای فنی و انسانی مسابقات بسته است؟ اگر امروز با ۳۲ تیم چنین مشکلاتی دیده می‌شود، فردا با ۴۸ تیم چه فاجعه‌ای در راه است؟ فیفا باید پاسخ دهد که آیا فوتبال فقط یک محصول قابل فروش است یا هنوز ورزشکار و تماشاگر در اولویت قرار دارند؟ و آیا ایالات متحده، با تمام ادعای پیشرفت، واقعاً آماده میزبانی از فوتبال جهان است؟ برای بسیاری از فوتبال دوستان و کارشناسان حالا پاسخ روشن‌تر از همیشه است؛ هنوز نه.