محمدرضا دماوندی
info@khorasannews.com

باوجود گذشت یک هفته از نخستین نشست خبری رئیس جمهور، واکنش ها به اظهارات وی همچنان ادامه دارد. موافقان و مخالفان هریک از بخش های سخنان پزشکیان را برجسته سازی کرده و در تایید یا رد آن موضع گرفته اند. قابل کتمان نیست که گفت و گوی رئیس جمهور با رسانه ها نکات غافلگیر کننده کم نداشت. از اطلاق برادر بودن با آمریکایی ها تا تمایل نداشتن به صدور انقلاب در عرصه سیاست خارجی و تلاش برای رفع حصر آن یکی تا تعجب از ادامه ایجاد مزاحمت توسط گشت ارشاد در عرصه سیاست داخلی. اما تصور می کنم جمله طلایی رئیس جمهور در این نشست این بود که گفت: «ابرپروژه من ایجاد امید و دوباره مردم را به صحنه آوردن است.» هرچند برخی اصولاً با این گزاره که مردم ناامید هستند و در صحنه حضور ندارند، موافق نیستند اما نزدیک ترین سند برای تایید گفته رئیس جمهور آمار میزان مشارکت در انتخابات اخیر است. نیمی از واجدین شرایط رای و به تعبیری نیمی از جامعه در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکردند. این تمایل نداشتن به مشارکت هر دو گزینه مدنظر رئیس جمهور را معنی می کند. اگر مردم در صحنه باشند پس قطعا باید در انتخابات هم شرکت کنند و اگر در انتخابات شرکت نمی کنند یعنی امیدی به بهبود وضعیت ندارند فارغ از این که چه کسی انتخاب شود. به هر حال اگر خواست رئیس جمهور مبنی بر ایجاد امید و دوباره به صحنه آوردن مردم  یک آرزوست که حرفی برای گفتن جز دعای خیر برای تحقق آن نمی توان به زبان جاری کرد اما چنان چه ایجاد امید یک برنامه است باید راه های رسیدن به آن نیز شفاف تبیین شود. به نظر می رسد در شرایط فعلی مباحث اقتصادی، از جمله بهبود وضعیت معیشت، ایجاد اشتغال و رفع موانع تولید از مهم ترین و محوری ترین اقداماتی است که می تواند حس امید و بهبود شرایط را به جامعه تزریق کند. قطعا تغییر وضعیت به شرایط مطلوب به سرعت و در کوتاه زمان امکان پذیر نیست و افکار عمومی هم چنین انتظاری را ندارند اما اتخاذ تصمیماتی ملموس که می تواند منجر به موفقیت در بلند مدت شود، حداقل خواسته مورد انتظار است. در هر صورت اگر میزان مشارکت در انتخابات را شاخصی برای اندازه گیری امید و در صحنه بودن مردم در نظر بگیریم، چهار سال بعد و در انتخابات ریاست جمهوری آینده اگر مشارکت افزایش پیدا کرد می توان گفت که رئیس جمهور در تحقق ابرپروژه خود موفق بوده است.