خبر تازه‌ای که تصورات ما را از کیهان به هم می‌ریزد
بسیاری از ما می‌دانیم که زمین در منظومه شمسی قرار گرفته و منظومه شمسی نیز درون کهکشان راه شیری واقع شده است. به گفته دانشمندان، کهکشان راه شیری درون ساختاری به نام «گروه محلی» واقع شده است و به همین ترتیب، گروه محلی نیز درون ابرخوشه سنبله قرار گرفته و ابرخوشه سنبله نیز در دل یک ابرخوشه بسیار عظیم به نام «لانیاکیا» به وسعت بیش از ۵۰۰ میلیون سال نوری جای گرفته است اما بد نیست بدانید ماجرا پیچیده‌تر از آن است که همیشه فکر می‌کردیم و کهکشان راه شیری فقط بخش کوچکی از یک ساختار عظیم کیهانی شبیه تار عنکبوت است که در ادامه به آن بیشتر می‌پردازیم.ناحیه اسرارآمیز از گیتی
به گزارش «یونیورس‌تودی»، اینک کیهان شناسان به کمک بررسی‌های جدید علمی و مشاهدات نجومی بسیار پیچیده به این نتیجه رسیده‌اند که همه این اجرام در واقع تحت تاثیر بخشی از یک ساختار کیهانی به مراتب بزرگ‌تر به نام «تراکم شپلی» قرار دارند. کیهان‌شناسان این ساختار یعنی «تراکم شپلی» را اغلب به‌مثابه یک گودال یا «چاله جذب» می‌شناسند. اینک گروهی تحقیقاتی به سرپرستی آر. برنت تالی از دانشگاه هاوایی، برای بررسی و شناخت این حوضه‌های جذب در گیتی و توزیع آن‌‌ها در کیهان، حرکات حدود ۵۶ هزار کهکشان را بررسی کرده است.
ساختاری پشت حرکت غیرعادی کهکشان ما
تالی در مقاله‌ای که در مجله «نیچر آسترونومی» منتشر شد، نوشت: «همان‌طور که آب در حوضه‌های آبریز جریان دارد، کهکشان‌ها نیز در حوضه‌های جذب کیهانی جریان دارند و کشف حوضه‌های بزرگ‌تر درک ما از ساختار کیهانی را به‌شکل بنیادینی تغییر می‌دهد.» این گروه تحقیقاتی می‌گوید که براساس بررسی‌های آنان از طریق محاسبه «انتقال به سرخ»، ما در ابرخوشه لانیاکیا زندگی می‌کنیم. با این حال، حرکت دیگر خوشه‌ها نشان می‌دهد که ظاهرا یک «جاذب» بزرگ‌تر دیگر نیز در عالم وجود دارد که جریان خوشه‌ها را هدایت می‌کند. داده‌های منتشرشده این گروه نشان می‌دهد که ممکن است بخشی از «تراکم شپلی» باشیم که ابعاد آن احتمالا ۱۰ برابر حجم ابرخوشه لانیاکیاست. از آن‌جایی که این ساختار بسیار عظیم پرجرم در امتداد جهت حرکت گروه محلی کهکشان‌ها (جایی که ما زندگی می‌کنیم) قرار دارد، دانشمندان حدس می‌زنند که این ساختار ممکن است در حرکت غیرعادی کهکشان ما تاثیر داشته باشد.
درکی تازه از شکل کهکشان‌ها
کیهان‌شناسان همچنین می‌گویند شکل‌گیری این گودال‌های جذب که همه چیز را به سوی خود می‌کشند، به همان ابتدای پیدایش عالم در حدود ۱۳.۸ میلیارد سال پیش بازمی‌گردد. این واقعیت که ابرخوشه‌ها خود بخشی از ساختارهای عظیم‌تر کیهانی به شمار می‌روند، در عین این که شگفت‌انگیز است، نشان می‌دهد که دانش کیهان‌شناسی امروز هنوز کامل نیست. به گفته دانشمندان، ما هنوز نقشه دقیق و کاملی از تمامی ساختار گیتی در اختیار نداریم. به گفته دانشمندان، اکنون می‌دانیم که تراکم شپلی که به نام ستاره‌شناس مشهور قرن بیستم «هارلو شپلی» نام‌گذاری شده، یک حوضه عظیم جاذبه است. به بیان دیگر، کهکشان‌ها در فضا صرفا ساکن نیستند، بلکه دقیقا مانند رودخانه‌هایی که از میان دره‌ها جریان دارند، در طول مسیرهایی حرکت می‌کنند که این ساختارهای عظیم تنظیم کرده‌اند. کیهان‌شناسان می‌گویند این جریان ممکن است ما را به دوردست‌هایی فراتر از لانیاکیا و به یک حوضه جاذبه بزرگ‌تر ناشناخته در گیتی ببرد.