سرزمینی با بلندترین قله‌ها
ژان شاردن، جهانگرد و بازرگان فرانسوی در سال ۱۶۴۳ میلادی در ایام تاج گذاری لوئی چهاردهم در پاریس به دنیا آمد. او در کارگاه پدر خود جواهرسازی را آموخت. شاردن در جوانی تصمیم گرفت به سرزمین هایی دوردست سفر کند. خود او می گوید شش سال را در مشرق گذراندم و بیشتر این سال‌ها را در ایران بودم که بیش از هر جای دیگر مجذوب آن سرزمین شدم. شاردن در این سفر به علت آن که بازرگان بود و جواهرشناس، به دربار پادشاه ایران راه یافت و شاه عباس دوم او را «تاجر شاه» لقب داد. طی این سفر بود که شاه عباس دوم درگذشت و شاه سلیمان سوم بر تخت سلطنت نشست و شاردن ناظر و شاهد بسیاری از توطئه‌های درباری در قضایای جانشینی شاه بود. چاپ و انتشار سفرنامه شاردن ستایش افرادی مانند ژان ژاک روسو و ولتر را برانگیخت. توصیف او از ایران این گونه است: ایران سرزمینی است خشک، بایر و کوهستانی و کم جمعیت. در بعضی از شهرها، از دروازه که بیرون می‌روید و چند فرسنگی از شهر دور می‌شوید، دیگر اثری از آب و آبادانی نمی‌بینید به خصوص در جنوب کشور، علت این خشکی در کمبود آب است. بخش‌های عمده‌ای از این خاک پهناور نیز کوهستانی است و بلندترین قله‌ها را در این کشور می‌توان یافت. این کوهستان‌ها تا کوه های آرارات در ارمنستان پیش می‌رود و بیشتر خشک و بی‌گیاه و درخت هستند. «سفرنامه شاردن- ترجمه محمد مجلسی»