آدم‌های جاودان

​​​​​​​آدم ها به دو شکل در خاطر ما می‌مانند. نخست آن‌هایی که دیده‌ایم و می‌شناسیم و از آن‌ها خاطره‌ای داریم. این آدم‌ها با مرگ‌شان و مرگ کسانی که آن‌ها را می‌شناخته‌اند در تاریکی عدم ناپدید می‌شوند. ولی گروه اندکی هستند که ما آن‌ها را هرگز ندیده‌ایم اما می‌شناسیم. درک و شناختن آن‌ها محدود به پیکر انسانی‌شان نیست و ما ندیده آن‌ها را به یاد می‌آوریم. بودن این آدم‌ها فراتر از زندگی جاری است. بودن آن‌ها وابسته به بودن هیچ کسی نیست و از نسلی به نسل دیگر زنده می‌مانند. آن‌ها کسانی هستند که به کاخ درخشان جاودانگی قدم می‌گذارند.
برگرفته از «جاودانگی»