ایرانیان دو قرن پیش، چگونه کفشهایی می‌پوشیدند؟
پیِترو دلاواله، سیاح ایتالیایی که در عصر صفویه جهانگردی می‌کرد، مشاهده خود را از کفش پوشیدن ایرانیان در آن زمان، در سفرنامه‌اش این گونه روایت کرده است: باید بگویم که کندن کفش در شرق زمین فقط برای رعایت ادب نیست و کسانی‌که آن را با کندن کفش در کلیسا یا نزد اشخاص بزرگ مقایسه می‌کنند، در اشتباهند. چون این عمل در شرق به منظور رعایت پاکیزگی و بیشتر برای راحتی است. زیرا کف کفش‌ها پرمیخ و پشت آن بلند است و در نتیجه اگر کسی با آن بنشیند فوق‌العاده ناراحت می‌شود. به این سبب در اتاق و روی قالی همیشه بدون کفش راه می‌روند و فقط در خیابان آن را به پا می‌کنند. با وجودی که کفش‌ها محکم است و به خوبی پا را می‌پوشاند و به علاوه جنس آن نرم نیست، ولی برای کندن آن احتیاجی به نشستن و کمک خواستن از دیگری نیست و فقط یک فشار با پا بر پشت پای دیگر کافی است که کفش بیرون آید.