در دوران اغتشاشات 1401، موضوع گفت و گو با اقشار مختلف جامعه از طرف نظام حکمرانی بارها مطرح و توسط برخی مسئولان نیز پیگیری و برگزار شد اما متاسفانه پس از فروکش کردن رخدادهای آن سال، کمتر شد. گرچه مسئولان عالی چه در دولت شهید رئیسی و چه در مجلس یازدهم بارها میان مردم حضور یافتند و از خواسته‌های آن ها از نزدیک مطلع شدند اما بازهم گفت و گو با افراد متفاوت‌تر در تغافل بود. حالا و در ایامی که کشور بیش از همیشه نیاز به انسجام داخلی دارد، لازم است تا این فضای گفت و گویی با تکیه بر موارد مورد اشتراک دوباره به راه بیفتد. به ویژه آن که برخی موضوعات که سابقا محل اختلاف بود، تبدیل به نقاط اشتراک شده است. برای مثال مسئله دفاع از فلسطین و لبنان بیش از هر لحظه دیگری در دو دهه اخیر به محل اجماع عمومی در جامعه تبدیل شده است. لذا امکان گفت و گو بیشتر از گذشته است.از طرف دیگر باید توجه داشت که موارد افتراق انگیز نباید در هسته مرکزی گفت و گو باشد. گرچه گفت و گو صرفا در موضوعات مورد اشتراک، درد چندانی را حل نمی‌کند اما جلوی بروز برخی دردهای سابق را خواهد گرفت. لذا می‌توان در کنار برخی مباحث دیگر، به صورت حاشیه‌ای، به این موضوعات هم پرداخت تا گفت و گو عقیم نباشد. البته مهم تر از محتوای گفت و گو در وضعیت کنونی، اصل نشستن و شنیدن توسط مسئولان است. این رفتار حکمرانی قطعا برای برهه کنونی لازم و ضروری است. بازنمایی آن جلسات هم از ملزومات اساسی موضوع است.