مهدی جعفری با ساخت «اشک هور»، یک بار دیگر نشان داده که سینمای دفاع مقدس را نه‌تنها به‌خوبی می‌شناسد، بلکه با نگاهی نو و متفاوت به سراغ آن می‌رود. او پیشتر با فیلم‌های موفقی همچون «۲۳ نفر» و «یدو» ثابت کرده بود که در روایت سینمایی از تاریخ معاصر، سری پر از ایده‌های خلاقانه دارد و در اجرای بصری، از تسلطی قابل‌توجه به قاب‌بندی و هدایت دوربین بهره‌مند است. او این بار نیز در «اشک هور»، که به زندگی شهید علی هاشمی می‌پردازد، یک درام تأثیرگذار و خوش‌ساخت را برای مخاطبانش تدارک دیده است. «اشک هور» مولفه‌های فنی و هنری ویژه‌ای دارد که نه تنها شبیه «اسفند» نشده، بلکه از آن گیراتر است.
یک فیلم دفاع مقدسی متفاوت
جعفری که خودش سابقه‌ای طولانی و درخشان به عنوان فیلم‎بردار دارد، در این فیلم با وحید ابراهیمی به عنوان فیلم‎بردار همکاری کرده و نتیجه این امر، تغییر محسوسی است که در لحن بصری «اشک هور» منعکس می‌شود. دوربین این فیلم سیال و بازیگوش نیست، اما با کنترل دقیق و بدون خودنمایی، صحنه‌ها را ثبت می‌کند و قاب‌هایی در خدمت روایت می‌گیرد. رویکرد متین و متمرکز اثر در اجرا، در کنار استفاده از تدوین موازی و تزریق آرام و سنجیده لحنی سوررئال به کار، باعث شده «اشک هور» اثری متفاوت در گونه سینمایی دفاع مقدس باشد.
بازی خوب رویا افشار و تورج الوند
«اشک هور» نه‌تنها روایتی تازه از زندگی شهید علی هاشمی ارائه می‌دهد، بلکه با ایجاد تعلیق، رویکردی جدید به سینمای زندگی‌نامه‌ای یک شهید اتخاذ کرده است؛ زیرا کمتر پیش آمده که فیلمی در این ژانر تا این اندازه مخاطب را در تعلیق نگه دارد. یکی از خلاقیت‌های ویژه فیلم، پنهان نگه‌داشتن کاراکتر شهید علی هاشمی در بخش زیادی از اثر و تمرکز بر شخصیت مادر اوست. این تصمیم، علاوه بر این که بار احساسی فیلم را بالا برده، موجب شده که مخاطب همزمان درگیر تفکر و تحلیل وقایع تاریخی نیز بشود. رویا افشار در این فیلم، نمایشی چشمگیر و ویژه دارد و تورج الوند نیز بازی استانداردی را به نمایش می‌گذارد؛ اما سایر بازیگران در سطحی متوسط و بعضا ضعیف ظاهر شده‌اند که این موضوع گاهی باعث افت کشش در برخی صحنه‌ها می‌شود.
نقطه ضعف اتکا به دیالوگ
در کنار تمام نقاط قوت، مهم‌ترین نقطه‌ضعف «اشک هور»، دیالوگ‌نویسی آن است. فیلم بیش از حد متکی بر دیالوگ است و تلاش می‌کند تا از طریق مکالمه‌های طولانی، زوایای تاریخی و اجتماعی را به تصویر بکشد. این موضوع باعث شده است که ظرفیت‌های کارگردانی و برخی ایده‌های شاخص، مثل قراردادن سنگ روی وصیت‌نامه‌ها و پرچم برای جلوگیری از این‎که باد آن‌ها را ببرد، کمتر به چشم بیایند. علاوه بر این، برخی از دیالوگ‌ها نیز بیش از حد شعاری و بدون ظرافت از آب درآمده‌اند.