​​​​​​​

فصل چغاله بادام خیلی کوتاه است و خیلی‌ها دوست دارند این نوبرانه را در همین مدت کوتاه در حد چند دانه هم که شده مصرف کنند. اما متاسفانه بعضی از فروشندگان از درخت‌های بادام تلخ وحشی و بی‌استفاده برای چیدن چغاله آن استفاده می‌کنند بدون این‌که بدانند مصرف چغاله بادام‌های تلخ، سمی است و عوارض بد و خطرناکی برای مصرف‌کننده به همراه دارد.
بیشتر میوه‌های نارس حاوی متابولیت‌های گیاهی هستند که ممکن است در برخی افراد واکنش‌های آلرژیک ایجاد کند که البته در همه افراد کلیت ندارد و بیشتر بستگی به شرایط فیزیولوژیکی بدن دارد. لذا اگر بیماری خاصی به ویژه از نوع گوارشی دارید در مصرف نوبرانه‌های نارس اجتناب کنید. درست است که اصولاً بادام‌های شیرین به عنوان چغاله بادام فروخته می‌شوند اما ما با دیدن آن ها نمی‌توانیم تشخیص دهیم این چغاله از نوع بادام شیرین است یا تلخ، مگر آن که آن را بخوریم و معمولاً در حالت نارس خیلی این تفاوت احساس نمی‌شود.
  حضور ترکیب سمی در چغاله بادام
نکته مورد توجه، حضور ترکیبی به نام آمیگدالین، نوعی ترکیب سیانوژنیک گلیکوزید است که در هر دو نوع بادام‌های تلخ و شیرین وجود دارد، ولی میزان آن در بادام‌های تلخ و نارس بسیار زیادتر است. آمیگدالین به خودی خود خطرناک نیست اما زمانی که تجزیه می‌شود ترکیبات خطرناک تولید می‌کند. تحقیقات و مطالعات اخیر نشان می‌دهد، میزان آمیگدالین در طی بزرگ شدن میوه نارس به حداکثر مقدار خود می‌رسد و بعد کم‌کم در حین رسیدن میوه ثابت می شود یا کاهش پیدا می‌کند. لذا دوز آمیگدالین در مرحله چغاله بادام در بالاترین میزان است. در حین رسیدن میوه خیلی از این ترکیبات یا تجزیه و یا به ترکیبات دیگر تبدیل می‌شود به همین دلیل اگر میوه فرایند طبیعی رسیدنش را طی کند مسلماً میزان این ترکیبات مضر خیلی کم می‌شود. در کودکان مصرف ۵ تا ۱۰ عدد و در بزرگ سالان مصرف ۵۰ عدد بادام تلخ می‌تواند مشکل ساز شود. در جدولی که در تحقیقات به آن اشاره شده است، دوز مسمومیت در سنین مختلف را نشان می‌دهد که کودکان زیر ۲ سال و بعد از آن کودکان ۲ تا ۴ سال، بیشترین میزان حساسیت را می‌توانند با مصرف این نوبرانه نارس نشان دهند. پس باید حواس‌تان به مصرف چغاله بادام به‌ویژه در کودکان هم باشد.