در این وضعیت که نسل کشی مردم غزه بی توقف ادامه دارد و هر روز ده‌ها نفر فقط برای فلسطینی بودن کشته می‌شوند، چه باید گفت؟ دیگر جایی برای تحلیل استراتژیک یا سیاست بین‌الملل، معنای چندانی ندارد. قلب‌های ما مچاله شده و جان‌هایمان به لب رسیده. بعضی اوقات دیگر توان روانی برای دیدن ویدئوهای روزانه از غزه را نداریم. این دنیایی است که تمدن غربی برای ما به ارمغان آورده. آن ها که برای دستگیری یک نفر در تهران بیانیه و نشست و قطعنامه صادر می‌کردند، حالا برای این کشتار وحشیانه، سکوت کرده و حتی در برخی اوقات حق را به قاتل و جنایتکار می‌دهند. اما سوال ما باید این باشد که وظیفه ما در این لحظه چیست؟ واقعا امکان اقدام نظامی یا حمایتی از این دست وجود ندارد کما این که صادق‌ترین و بهترین نیروهای جبهه حق در یک سال و نیم اخیر برای همین هدف مقدس به شهادت رسیدند اما جنایت متوقف نشد. با وجود این، راه‌هایی هست که شاید در اندازه خود موثر باشد. اهدای مبلغی ولو کم به فلسطینیان از طریق سایت رهبر معظم انقلاب، اعتراض در پلتفرم‌های مجازی به ویژه به زبان‌های انگلیسی و عربی و خطاب به مسئولان کشورهای اسلامی و غربی از جمله کارهایی است که ما می‌توانیم انجام دهیم. صداها باید بلندتر شود تا شاید اثری داشته باشد. در این میان دعا هم بسیار حیاتی و اساسی است. خداوند متعال معمولا در لحظه‌ای قدرت خود را نشان می‌دهد که هیچ کسی انتظارش را ندارد. قرآن می‌گوید که بنی‌اسرائیل به موسی می‌گفتند «پيش از آن كه به سوی ما بيایی آزار ديديم و (هم اكنون پس ‍ از آمدنت نيز آزار می‏بينيم) كی اين آزارها سر خواهد آمد؟ گفت اميد است پروردگارتان دشمن شما را هلاك كند و شما را در زمين جانشين (آن ها) سازد و بنگرد چگونه عمل می‏كنيد؟» و خدا دقیقا در زمانی که فرعون و فرعونیان در اوج قدرت و توانمندی بودند، 
آن ها را در نیل غرق کرد. این جا مقاومت در تمام ابعادش و در مسیر عبودیت پروردگار مهم است. لذا تواصی به صبر و تقوا هم حتما مورد نیاز ما و امت اسلامی خواهد بود.