افزایش 10 درصدی خطر مرگ زودرس
شرکت کنندگان در این بررسی در آغاز بین ۳۸ تا ۷۳ سال سن داشتند و به طور متوسط ۱۳.۴ سال تحت نظر بودند. در این مدت بیش از 43هزار شرکت کننده جان خود را از دست دادند. پژوهشگران داده‌های مربوط به این پژوهشگران را با سوابق ملی مرگ مرتبط کردند تا دلایل مرگ از جمله سرطان، بیماری قلبی، بیماری تنفسی و خودآزاری عمدی را مشخص کنند. یافته‌های این بررسی نشان داد که میزان بالاتر روان‌رنجوری با افزایش ۱۰ درصدی خطر مرگ به هر دلیلی در طول دوره پیگیری همراهی دارد. هنگامی که این پژوهشگران علل خاص مرگ را مد نظر قرار دادند، دریافتند که روان رنجوری با طیف وسیعی از علل مرگ‌ومیر از جمله بیماری‌های تنفسی و گوارشی، آسیب به خود عمدی و بیماری‌های قلبی-عروقی مرتبط است اما میزان همبستگی بر حسب علت مرگ متفاوت بود. به عنوان مثال، روان‌رنجوری با مرگ ناشی از بیماری‌های تنفسی و آسیب رساندن به خود ارتباط قوی‌تری داشت تا مرگ ناشی از سرطان. یافته‌ها همچنین نشان داد که گرایش به احساس اندوه، تنش یا تنهایی به عنوان یکی از مولفه‌های روان‌رنجوری می‌تواند خطر مرگ و میر زودرس، به ویژه مرگ و میر ناشی از آسیب عمدی به خود، دستگاه تنفسی و بیماری‌های دستگاه گوارش را افزایش دهد.
محدودیت‌های این بررسی
البته این بررسی دارای محدودیت‌هایی هم بود. یکی از محدودیت‌ها این بود که تغییرات روان‌رنجوری را در طول زمان در نظر نگرفته بود. این امکان وجود دارد که افرادی که رویدادهای مهم زندگی را تجربه می‌کنند، مانند بیماری جدی یا مرگ یکی از عزیزان، با افزایش سن روان‌رنجورتر شوند و این موضوع می‌تواند بر خطر مرگ زودرس آن ها تاثیر بگذارد. این پژوهشگران همچنین بر نیاز به تحقیقات بیشتر درباره مسیرهای خاصی که از طریق آن ها روان رنجوری بر مرگ و میر تاثیر می‌گذارد، تاکید کردند.