​​​​​​​مهدی حجوانی نویسنده ایرانی که چند سال قبل، مدتی را به‌خاطر یک فرصت مطالعات در مونیخ آلمان سپری کرده، مشاهداتش را از بازی بایرن در کتاب «مونیخ به وقت تهران» چنین روایت می‌کند: «در خلال بازی و بین دو نیمه نکات دیگری دستگیرم می‌شود: همه جور تماشاچی به استادیوم آمده‌اند، کودک، نوجوان، جوان، میانسال، پیر، زن و مرد. نظم استادیوم عالی است از نزاع و درگیری خبری نیست و کسی روی زمین آشغال نمی‌ریزد، نمی‌خواهم به تماشاگران فوتبال جسارت کنم اما طبیعت استادیوم این است که همه جور آدم را در خودش جا می‌دهد و فضا برای دادوبیداد و هوار کشیدن و همه جور حرف زدن و همه جور کاری فراهم است ولی من کوچک‌ترین خلافی نمی‌بینم. باران تندی در گرفته اما با ارزان‌ترین و در عین حال شیک‌ترین مصالح، سقفی برزنتی و سفید و متحرک برای تماشاگران ساخته‌اند که ما را محفوظ نگه می‌دارد، یعنی به همین سادگی می‌شود مشکل را حل کرد؟ با تمام شدن بازی سیل عظیم جمعیت با آرامش متفرق می‌شوند. گروهی به سمت پارکینگ ماشین‌ها، گروهی به محل استقرار اتوبوس‌ها و عده‌ای دیگر که من هم جزء آن‌ها هستم به سمت ایستگاه مترو می‌رویم. همین روزها در اخبار اینترنتی خواندم که حمله به اتوبوس‌ها تفریح تماشاگران ایرانی شده است و بعد از بازی نمی‌دانم هفته چندم لیگ برتر، فلان میلیون تومان به اتوبوس‌ها خسارت وارد آمده است.