​​​​​​​رالف والدو امرسون نویسنده آمریکایی قرن نوزدهم تقسیم‌بندی افراد نخبه و معمولی را قبول نداشت و آن را کاری اشتباه می‌دانست. او مخالف این بود که مردم خودشان را از افراد به اصطلاح نخبه جدا ببینند و معتقد بود که ما هم به اندازه این افراد (نخبگان) باهوشیم و چیزی کم نداریم؛ حتی می‌توان گفت که اشتراکات زیادی هم با آن‌ها داریم. او می‌نویسد: «در ذهن نوابغ همان افکاری می‌گذرد که در ذهن ما هم بوده ولی به آن‌ها توجه نکرده‌ایم. به عبارت دیگر، این افراد به اصطلاح نابغه آن قدرها هم متفاوت از ما فکر نمی‌کنند، ولی آن‌ها یاد گرفته‌اند که برای افکارشان ارزش قائل شوند. آن‌ها شجاعت ابراز و پرسش افکارشان را دارند، حتی زمانی که افکارشان با جامعه همسو نبوده یا حتی در تضاد با باورهای جامعه بوده است. ما نیز باید به خودمان ایمان داشته باشیم و اگر ایده‌ای به ذهن‌مان رسید، آن را بی‌ارزش و ناچیز تلقی نکنیم.