​​​​​​​هرگاه در محفلی راجع به موضوعی بحث شود یکی از حاضران که داعیه علم و اطلاع در اطراف موضوع را دارد برای اعلام و اثبات فضل و دانش خویش به این ضرب المثل متوسل می‌شود.اما ریشه ماجرا: روزی سلطان میرزاحسن که خود از شاعران بدیهه‌گو و حاضرجواب بود، با جمعی از شعرا و دانشمندان نشسته بودند و از هر مقوله سخن می‌گفتند. میرزاحسن که میزبان جلسه بود به حاضران گفت: «امروز قصد داریم بداهه‌سرایی کنیم». سپس به هر کدام از شاعران حاضر چند کلمه پیشنهاد کرد که با آن شعر بسازند تا این‌که نوبت به ملابنایی رسید. میرزاحسن رو به ملابنایی کرد و گفت: «شما با چهارکلمه منقل، طاس، شرح شمسیه و کلاه نمد دو بیت شعر بگویید». ملابنایی چنین سرود: «چون منقل اگرچه دود آهی داریم، بر طاس ملک نه کارگاهی داریم، با ما سخنی ز شرح شمسیه مگوی، ما نیز از این نمد کلاهی داریم» از آن زمان بود که مصرع «ما نیز از این نمد کلاهی داریم» تبدیل به مثل شد. 
«ریشه‌های تاریخی امثال و حکم – پرتوی»