​​​​​​​
 مسعود پزشکیان در ادامه دیدارهایش با جریانات و احزاب مختلف سیاسی، با  اعضای شورای مرکزی حزب اصلاح طلب اتحاد ملت دیدار و گفت وگو کرد. اتحاد ملتی که در منتهاالیه سمت چپ اردوگاه اصلاح طلبی قرار دارد و پس از سه دوره تحریم غیررسمی انتخابات در نهایت به انتخابات 1403 ورود و از مسعود پزشکیان حمایت کرد. از این رو دیدار و گفت و گو این حزب سیاسی با رئیس قوه مجریه در ساختار جمهوری اسلامی بسیار معنا دار می نماید. برای آن که بهتر دریابیم که این دیدار چه اهمیتی از منظر سیاسی دارد، بهتر است به رفتارشناسی و عملکرد جریان چپ اردوگاه اصلاح طلبی و حزب اتحاد ملت طی یک دهه اخیر نگاهی بیندازیم .
فراز و نشیب های اصلاحات از 1392 تا 1403
پس از آن که حسن روحانی در دور دوم ریاست جمهوری خود دربرجام موفقیتی نداشت و عملکرد اقتصادی او و همچنین کاهش تعاملش با جریان اصلاح طلبی باعث شد که برخی طیف های اصلاح طلبی  به انتقاد از دولت روحانی پرداختند و سعی کردند قدری خود را از او جدا کنند؛ مشخصا حزب اتحاد ملت به عنوان نوک پیکان طیف چپ اصلاحات چنین خطی را در پیش گرفت. آن ها چنین می‌گفتند که اصلاح‌طلبان اشتباه کردند که با نیرویی غیراصلاح‌طلب ائتلاف کردند و دیگر نباید چنین کنند. در مقابل کارگزاران سازندگی و طیف‌های راست‌گرای اصلاحات باور داشتند که سیاست کاملا اقتضایی است و باید متناسب با شرایط تصمیم گرفت؛ بنابراین نه‌تنها حمایت از روحانی در سال92 اشتباه نبوده بلکه باید از چنان شیوه‌ای همچنان استفاده کرد. این دو طیف در حوزه ارتباط سیاست و جامعه هم دچار مشکلاتی با یکدیگر شدند. طیف چپ با ادعای بازگشت به جامعه می‌گفت که اگر نامزدهای حداکثری‌مان در انتخابات‌ تأیید صلاحیت نشوند، برای از دست‌ندادن سرمایه اجتماعی‌ نباید در انتخابات شرکت کرد. کارگزاران اما می‌گفت که باید در انتخابات به صورت بی‌قید و شرط شرکت کرد زیرا اگر نهاد انتخابات برای اصلاح‌طلبان از دست برود، از سمت همان مردم به حاشیه رانده می‌شوند. اتحاد ملتی‌ها و چهره‌های همسو با این حزب مانند سعید حجاریان و مصطفی تاجزاده رسما اعلام کردند که اگر در انتخابات مجلس یازدهم که در سال 98 برگزار شد، همه نامزدهای حداکثری اصلاح‌طلبان تأیید صلاحیت نشوند، شرکت نخواهیم کرد. حجاریان از این طرح با عنوان «مشارکت مشروط» یاد کرد. در مقابل کارگزاران لیست یاران هاشمی را ارائه داد که لیستی ائتلافی بود که البته به هیچ‌وجه به توفیق انتخاباتی نرسید.
وقتی اتحاد ملت دیگر بهانه ای نداشت!
این اختلافات و کشمکش‌ها ادامه داشت تا آن که در انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان بار دیگر مطرح کردند که باید از همتی به عنوان چهره‌ای اصلاح‌طلب حمایت شود اما حزب اتحاد ملت و بخش‌هایی از جبهه اصلاحات که با این حزب همسو بودند، اعلام کردند که گرچه انتخابات را تحریم نمی‌کنیم و از مردم نمی‌خواهیم که در انتخابات شرکت نکنند اما خودمان در انتخابات حاضر نخواهیم شد. خاتمی هم در لحظه آخر آن هم به صورت کلی و مبهم خطاب به مردم گفت که در انتخابات شرکت کنید. در این جاست که دیگر نه صرفا اختلاف دو طیف اصلاح‌طلب بلکه رویارویی آن ها را شاهد بودیم و هریک علیه دیگری به اظهار نظر می‌پرداختند. در انتخابات مجلس دوازدهم در سال 1402 اما تحرکات تازه‌ای در جبهه اصلاحات پدید آمد؛ به طوری که عده‌ای از اصلاح‌طلبان فارغ از پایگاه حزبی‌شان اعلام کردند که برای بازکردن روزنه‌هایی تازه در امور کشور و عرصه سیاسی باید وارد عرصه انتخابات شد. آن ها از آن زمان با عنوان «روزنه‌گشایان» شناخته شدند. گروهی که هم تکثر بالایی داشت و هم آن که استدلال‌های اقناعی خوبی می‌آورد. این طیف در انتخابات مجلس حضور نسبتا خوبی داشت و تعدادی از نامزدهای اصلاح‌طلبان هم توانستند وارد مجلس شوند. البته فضای میان اصلاح‌طلبان از سمت طیف چپ به شدت رادیکال بود زیرا به ویژه آن ها بعد از رخدادهای سال 1401 باور داشتند که به کلی باید سیاست‌ورزی رسمی را کنار گذاشت تا رسیدیم به انتخابات زودهنگام ریاست‌جمهوری در سال 1403. جبهه اصلاحات اعلام کرد اگر از میان سه نامزد یعنی جهانگیری، آخوندی و پزشکیان هر یک تأیید صلاحیت شوند، در انتخابات شرکت خواهد کرد. پزشکیان که تأیید صلاحیت شد، حتی طیف چپ هم دیگر بهانه‌ای برای مشارکت نکردن نداشت. از سوی دیگر روزنه‌گشایان توانسته بودند گفتمان غالب در جبهه اصلاحات را به دست بگیرند؛ بنابراین همه اصلاح‌طلبان از پزشکیان حمایت کردند و پزشکیان هم توانست به ریاست‌جمهوری برسد. اصلاح‌طلبان به ویژه طیف چپ آن ها انتظار داشتند با آغاز دوره ریاست‌جمهوری پزشکیان دولتی یکسره اصلاح‌طلب تشکیل شود؛ شبیه آن چه در دولت‌های سید محمد خاتمی مشاهده می‌کردیم. آن ها حتی به دولتی شبیه روحانی هم رضایت نمی‌دادند و حتی در تیترهای رسانه‌هایشان 1403 را با 1376 مقایسه می‌کردند اما چنین نشد و مسعود پزشکیان بر اساس گفتمان وفاق ملی سعی کرد از همه نیروها در کابینه‌اش استفاده کند. چنین شرایطی انتقادهایی را از سوی برخی اصلاح‌طلبان به دنبال داشت اما به تدریج بخش‌های زیادی از اصلاح‌طلبان به این نتیجه رسیدند برای حفظ آرامش کشور و اداره امور به نحوی با ثبات باید با دولت میانه‌روی پزشکیان همکاری کنند. روزنه‌گشایان در بسط چنین ایده‌ای بسیار مؤثر بودند و توانستند طیف‌های زیادی را با این گفتمان همراه کنند. در این بین به نظر می‌رسد که حتی حزبی مانند حزب اتحاد ملت گرچه هنوز زبان و ادبیاتی تند و تیز دارد اما ناچار است با گفتمان غالب اصلاح‌طلبان همراه شود؛ موضوعی که البته در آینده بیشتر روشن خواهد شد به ویژه بعد از کنگره اخیر این حزب.