​​​​​​​دیوید آتنبورو طبیعی‌‌‌دان و مستندساز معروف در کتاب «زندگی روی سیاره ما» روایتی دارد از این‌‌‌که چرا و چگونه مستندی درباره زندگی نهنگ‌‌‌ها ساخته است که در بخشی از آن می‌‌‌خوانیم: «نهنگ‌‌‌ها نمی‌‌‌توانند در درازمدت در برابر صید بی‌‌‌رویه‌‌‌ مقاومت کنند ولی اگر شانس بیاورند، عمری طولانی خواهند داشت... شکارچیان با کارآمدتر شدن بیشتر و بیشتر قایق‌‌‌های صید نهنگ اگر حق انتخاب داشته باشند، بزرگ ترین جانوران را برای صید انتخاب می‌‌‌کنند چراکه سود بیشتری برای‌‌‌شان دارند. نهنگ‌‌‌ها نمی‌‌‌توانند آن‌‌‌قدر زود زاد و ولد کنند که جای نهنگ‌‌‌های مرده را پر کنند. وقتی شروع به پیش تولید مستند «زندگی روی زمین» کردیم تا جایی که فهمیدیم کسی تا آن زمان از یک نهنگ آبی زنده در اقیانوس آزاد فیلم نگرفته بود و ما تصمیم گرفتیم ورق را برگردانیم اما در دهه ۱۹۷۰ جمعیت آن‌‌‌ها از جمعیت تخمینی 250 هزار عددی پیش از آغاز صید صنعتی نهنگ، به چند هزار عدد کاهش یافته بود و سرانجام با پخش شدن نهنگ‌‌‌ها در گستره وسیعی از آب‌‌‌های آزاد و نیز تعقیب آن‌‌‌ها توسط شکارچیان نهنگ، پیدا کردنشان عملاً ناممکن شده بود. ما هم به جای این کار سراغ نهنگ‌‌‌های گوژپشت هاوایی رفتیم؛ برای این کار ابزار دیگری در جعبه ابزارمان داشتیم که می توانست در پیدا کردن آن‌‌‌ها به ما کمک کند؛ هیدروفون».