یه وقتی بود همه چی واقعی بود، ته تهش فیلم ارباب‌حلقه‌ها و نون فانتزی، واقعاً فانتزی محسوب می‌شدن. گذشت و گذشت لوازم‌تحریرها هم فانتزی شدن، هنوز با اون کنار نیومده بودیم که یهو به‌خودمون اومدیم و دیدیم همه چی فانتزی شده، به‌طور مثال تو یک سایت فروش آنلاین «سنگ‌پای دیجیتال» دیدم 2 میلیون تومن! آدم این درد رو به کی بگه؟ آخه سنگ‌پا حرمت داره، زمان ما اون قیافه خشن و کاریزماتیک رو داشت. جوری بود انگار همین الان از بین گدازه‌های آتش فشان اومده بیرون تو حمام ما. همچین که می‌کشیدیم، مثل رنده دو لایه از پوست پا رو درو می‌کرد و نیم کیلو از وزن‌مون کم می‌شد. الان بچه بره حمام با سنگ‌پای دیجیتال که شارژ می شه پاش رو قلقلک بده که پوستش اذیت نشه و دستش بابت تکون دادن سنگ پا خسته نشه؟ واقعاً داریم به کجا میریم؟ یه مورد دیگه دیدم ناخن‌گیر کودک یک میلیون و 300 هزار تومن! قدیم از این چیزها نبود. بابام یک اره داشت که بعد از هرس درخت‌ها با همون می‌افتاد به جون ناخن‌های ما. جوری از ته می‌گرفت که بند اول انگشت چند روز نامرئی و خون آلود بود. اون وقت الان عکس کیتی رو زدن روی ناخن‌گیر، نصف فامیل هم میان شکلک درمیارن تا بچه نترسه ناخنش رو دارن می‌گیرن. والا ما نسل سوخته و جزغاله بودیم.