​​​​​​​یکی از دلایلی که زندگی را برای خودمان سخت می‌کنیم، این است که نمی‌دانیم چه زمان محدود و کمی در اختیار داریم چون در دوران کودکی مفهوم زمان را به درستی یاد نگرفته‌ایم. به‌طور کل ما در کودکی احساس می‌کردیم که زمان زیادی داریم و ساعت‌ها بسیار آرام می‌گذرند. برای ما تابستان به اندازه یک سال طول می‌کشید و انگار که تا رسیدن روز تولدمان قرن‌ها فاصله داشتیم. دلیل همه این‌ها یک چیز است؛ ما اصرار داریم که یک مفهوم انتزاعی را اندازه‌گیری کنیم. چنین چیزی هرگز اتفاق نمی‌افتد؛ گذر زمان در شرایط مختلف یکسان نیست... به عبارتی، تجربه ذهنی ما از زمان ارتباط چندانی با نحوه‌ اندازه‌گیری آن از روی ساعت ندارد. بسته به حال و شرایط ذهنی و روانی ما زمان گاهی کندتر و گاهی سریع‌تر می‌گذرد؛ گاهی آن‌قدر کش می‌آید که کلافه می‌شویم و گاهی در یک چشم به هم زدن می‌گذرد. در واقع چیزی که باعث تند یا کندتر شدن زمان برای ما می‌شود این است که در یک مدت معین با چه اتفاقات و تجارب جدیدی روبه‌رو می‌شویم. هرچه چیزهای جدید بیشتری را تجربه کنیم زمان برای ما کندتر می‌گذرد و هرچه با چیزهای آشنا سروکار داشته باشیم، احساس می‌کنیم که زمان زودتر و سریع‌تر گذشته است. به همین دلیل در دوران کودکی زمان برای ما کند می‌گذشت زیرا در زندگی کودکان همه چیز جدید به‌نظر می‌رسد.
برگرفته از کتاب «آنچه در مدرسه یاد نگرفته‌اید»