​​​​​​​
نشست سران اروپایی و کانادا که در لندن و پس از مشاجره جنجالی زلنسکی رئیس جمهور اوکراین با دونالد ترامپ در واشنگتن برگزار شد، تلاشی بود که از عزم اروپا  برای دستیابی به استقلال راهبردی از آمریکا و تغییر سیاست قبلی که دنباله‌روی از سیاست‌های آمریکا بود، خبر می دهد. کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر انگلیس در این نشست از یک طرح چهار مرحله‌ای برای همکاری با اوکراین رونمایی کرد؛ طرحی که حداقل روی کاغذ، نشان‌دهنده تغییر جدی در نگاه اروپا به جنگ اوکراین و پیامدهای آن است.
از وابستگی به آمریکا تا تقویت بازدارندگی اروپا
اروپا در ماه‌های اخیر به این نتیجه رسیده که وابستگی بیش از حد به آمریکا در مسائل امنیتی، می‌تواند در بزنگاه‌های حساس، به عاملی بازدارنده تبدیل شود. فرانسه و آلمان پیش‌تر نیز پیشنهاد‌هایی برای افزایش توان دفاعی مستقل اروپا حتی در بخش هسته ای ارائه داده بودند، اما نشست لندن نشان داد که این ایده اکنون به یک مطالبه جدی‌تر تبدیل شده است. استارمر در سخنان خود تأکید کرد که اروپا باید با افزایش کمک‌های نظامی و اقتصادی به اوکراین، علاوه بر مقابله با روسیه، مسیر استقلال راهبردی خود را نیز تقویت کند.
زلنسکی نیز که پس از دیدار پرتنش خود با ترامپ در واشنگتن به لندن سفر کرده بود، به‌خوبی درک کرده که آینده اوکراین تا حد زیادی به تصمیمات اروپا بستگی دارد. او در این نشست بار دیگر تأکید کرد که بهترین تضمین امنیتی برای کشورش، داشتن یک ارتش قدرتمند است؛ پیامی که نشان می‌دهد کی‌یف بیش از هر زمان دیگری به دریافت کمک‌های نظامی امیدوار است، اما اروپا تا چه حد حاضر است هزینه این حمایت را بپردازد؟
چالش‌های مسیر جدید اروپا
با وجود تمام شعارهای پرطمطراق درباره «اتحاد بی‌سابقه اروپا»، هنوز پرسش‌های زیادی درباره دوام این راهبرد جدید وجود دارد. نخست این که، حمایت از اوکراین هزینه‌های هنگفتی دارد و با افزایش مشکلات اقتصادی، احتمال کاهش این حمایت‌ها وجود دارد. از سوی دیگر، اختلافات داخلی درون اتحادیه اروپا بر سر نحوه تعامل با مسکو همچنان باقی است. در حالی که کشورهای اروپای شرقی رویکردی تهاجمی‌تر دارند، برخی دیگر مانند آلمان و فرانسه همچنان به دنبال ایجاد کانال‌های دیپلماتیک برای مدیریت بحران هستند.همچنین، آمریکا همچنان بازیگر کلیدی در این معادله است. اگرچه ترامپ در دیدار اخیرش با زلنسکی نشان داد که تمایلی به حمایت بی‌قیدوشرط از اوکراین ندارد، اما این به معنای حذف نقش واشنگتن از این بحران نیست. اوکراین و اروپا هر دو به‌خوبی می‌دانند که بدون همراهی آمریکا، تغییر معادلات جنگ بسیار دشوار خواهد بود.
نشست لندن را می‌توان نقطه‌ای مهم در تغییر رویکرد اروپا نسبت به جنگ اوکراین دانست. اما این که این تغییر تا چه حد عملی خواهد شد و چگونه بر آینده جنگ تأثیر خواهد گذاشت، به توانایی اروپا در مدیریت چالش‌های داخلی و تعامل هوشمندانه با آمریکا بستگی دارد. مسیری که اروپا انتخاب کرده، پرچالش است، اما می‌تواند در صورت ادامه یافتن، نقطه عطفی در سیاست امنیتی این قاره باشد.