​​​​​​​در آخرین روز پایانی سال ۱۴۰۳، یک زن زیمبابوه‌ای توانست در دوئل با مردان صاحب نفوذ و نامدار، برنده جنگ قدرت شود و برای نخستین بار در تاریخ روی صندلی ریاست کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) بنشیند و جانشین توماس باخ رئیس پیشین این نهاد قدرتمند ورزشی شود. او در این انتخابات با سباستین کو رئیس فدراسیون جهانی دوومیدانی از بریتانیا، دیوید لاپارتین رئیس اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری از فرانسه، موریناری واتانابه رئیس فدراسیون جهانی ژیمناستیک از ژاپن، یوهان الیاس رئیس فدراسیون جهانی اسکی و اسنوبورد از سوئد، شاهزاده فیصل بن حسین رئیس کمیته ملی المپیک اردن و عضو هیئت اجرایی کمیته بین‌المللی المپیک، خوان آنتونیو سامارانش جونیور نایب رئیس کمیته بین‌المللی المپیک و پسر رئیس سابق IOC رقابت کرد و با کنار زدن همه این بزرگان، به پیروزی رسید. کرستی کاونتری درحالی روز گذشته برای نخستین بار وارد مقر کمیته بین‌المللی المپیک شد که با استقبال ویژه کارمندان این نهاد حساس بین‌المللی مواجه شد. این زن تاریخ‌ساز درحالی در کانون توجهات قرار گرفته که برای خیلی‌ها سوال است که او کیست و چگونه توانست به این جایگاه بلند مرتبه برسد. کاونتری متولد شهر هراره کشور زیمبابوه است. والدین او صاحب یک شرکت شیمیایی بودند. خانه خانواده یک استخر داشت که کاونتری در این استخر شنا یاد گرفت و در نهایت قهرمان المپیک شد. او در تشریح دوران قهرمانی‌اش می‌گوید: «وقتی ۹ ساله بودم به پدرم گفتم که می‌خواهم به المپیک بروم و طلا بگیرم. او گفت که راه سختی در پیش داری و توضیح داد که حتی رسیدن به المپیک چقدر سخت است، چه برسد به کسب مدال اما او به من ایمان داشت.» کرستی جوانی خود را در ایالات متحده گذراند و لیسانس مدیریت هتل‌داری و رستوران‌داری گرفت. او در 16 سالگی به تیم المپیک زیمبابوه دعوت شد و در المپیک سیدنی موفق به کسب رتبه دوازدهم شد. اما وقتی به خانه برگشت صاحب عنوان «ورزشکار سال» شد. 4 سال بعد، کاونتری در المپیک آتن روی سکوی قهرمانی ایستاد. سکویی که تا قبل از کرستی، تنها توسط تیم هاکی روی چمن زنان زیمبابوه و در بازی‌های ۱۹۸۰ مسکو فتح شده بود. به همین دلیل هم بود که بعد از قهرمانی کرستی در المپیک، مردم بومی زیمبابوه شروع به نام گذاری فرزندان تازه متولد شده خود به نام او کردند و رابرت موگابه رئیس جمهور سابق، او را «دختر طلایی زیمبابوه» نامید. کاونتری تا سال ۲۰۱۶ شنا کرد و دو مدال طلا، چهار نقره و یک برنز در المپیک را برای کشورش به دست آورد و از سال ۲۰۱۲، در کمیسیون ورزشکاران IOC مشغول کار شد. او در سال ۲۰۱۳ به کمیته المپیک زیمبابوه پیوست و به عنوان نایب رئیس فعالیت داشت. در سپتامبر ۲۰۱۸، اندکی قبل از تولد ۳۵ سالگی، به عنوان وزیر جوانان، ورزش، فرهنگ و تفریح در دولت زیمبابوه منصوب شد. در سال ۲۰۲۳، رئیس جمهور امرسون منانگاگوا، کاونتری را دوباره به سمت وزیر منصوب کرد. او تنها نماینده اقلیت سفید پوست در دولت بود. در سال ۲۰۱۲، کاونتری به عضویت کمیسیون ورزشکاران کمیته بین‌المللی المپیک درآمد و در نهایت در ۲۰ مارس ۲۰۲۵ در صد و چهل و چهارمین نشست کمیته بین‌المللی المپیک در آتن به عنوان رئیس جدید این نهاد انتخاب شد. این برای اولین بار در تاریخ است که این پست توسط یک زن و یک آفریقایی تصاحب شده. حداقل چهار بازی المپیک تحت رهبری او برگزار خواهد شد: المپیک زمستانی در میلان و کورتینا دامپزو(۲۰۲۶)، المپیک تابستانی در لس آنجلس(۲۰۲۸)، المپیک زمستانی در آلپ(۲۰۳۰) و المپیک تابستانی در بریزبن(۲۰۳۲).