همون‌طور که لابد می‌دونین و اگه نمی‌دونین ما می‌گیم که بدونین در اتفاقی نادر مهدی طارمی که سال ورزشی سختی رو در اینتر سپری کرد و بیشتر روی نیمکت بود، عنوان مرد سال ورزش ایران رو کسب کرد، اونم در حالی‌که چند ورزشکار مدال‌آور المپیک تو مراسم بودن؛ خلاصه این عنوان به کسی رسید که امسال بیشتر کنار زمین ورزش کرد تا داخلش چون مدام نیمکت‌نشین بود. البته این عنوان براساس آرای مردمی بود؛ من حتی از انتخاب خودم تو شورای دانش‌آموزی این‌قدر تعجب نکرده بودم که از انتخاب طارمی چشمام گرد شد؛ با این اوصاف می شه طارمی رو نامزد نیمکت‌نشین سال ورزش جهان هم بدونیم، شایدم جایگاه شماره یک به‌خاطر تعداد گل‌هایی که در جریان بازی زد نصیبش شد یعنی یک! البته اگه طارمی ورزشکار ساله، منم باید کارمند نمونه اداره بشم چون هروقت رئیس میاد من روی نیمکت‌های توی سالن نشستم. ولی بخش تلخ ماجرا اینه که فکر می‌کردیم طلای المپیک احترام میاره، غافل از این‌که نیمکت اینتر خیلی بهتر از 4 سال تلاش و تمرین و کسب طلاست. شایدم نوع نیمکت اینتر ویژگی خاصی داره. البته بهترین عملکرد طارمی تو اینتر وقتی بود که روی نیمکت بود؛ وگرنه هروقت رفت توی زمین که هیچ کاری نکرد تقریباً و جز یک آموزش رقص بندری مدل جناب خان، اتفاق مهمی رو رقم نزد.