​​​​​​​
در اقدامی معنادار، روزنامه سازندگی متعلق به ارگان کارگزاران، دو روز متوالی به نقد ۲ وزیر کابینه پزشکیان پرداخته است. این رسانه در این باره نوشته است: «فرزانه صادق‌، وزیر راه‌و‌شهرسازی که از او به عنوان خاطی در تراژدی بندر شهید رجایی نام برده می‌شود، با آزمون‌وخطا و جابه‌جایی مدیران، این وزارتخانه را اداره می‌کند. منتقدان به انتصاب افرادی بدون مدرک مرتبط یا تجربه کافی در مدیریت بندر اشاره کرده‌اند. به‌ویژه، سرپرستی معاون حمل‌ونقل وزیر، بر سازمان بنادر و دریانوردی مورد انتقاد قرار گرفته است. او به ‌طور همزمان مسئولیت‌های متعددی ازجمله هماهنگی حمل‌ونقل و سفرهای استانی را دارد که امکان نظارت کامل بر بنادر را از وی سلب کرده است.» این رسانه اصلاح طلب کمی قبل تر با تیتر تند «عامل خسارت به تجارت» نوشته بود: «انتقاد رئیس‌جمهور از دپوی ۱۴۰هزار کانتینر کالا در «بندر شهید رجایی» و ترخیص نشدن آن ها، انگشت اتهام را به سوی وزارت صمت و وزیر آن؛ «محمد اتابک» چرخاند که چرا فرایند ترخیص کالاها در ایران طولانی است؟» روزنامه هم‌میهن دیگر رسانه متعلق به جریان راست اردوگاه اصلاح طلبی نیز روز گذشته با تیتر «استیضاح راه» با تبیین و بازتاب ادله نمایندگان جبهه مقابل سیاسی و این که چرا آنان به دنبال استیضاح خانم صادق هستند! خط رسانه‌ای استیضاح تنها وزیر زن دولت چهاردهم را تقویت کرد.با این حال روزنامه شرق دیگر رسانه اصلاح‌طلب، استیضاح وزیر راه را به تندروها منتسب کرد و این موضوع را «پروژه زمین‌گیرسازی دولت همزمان با انفجار در بندر» خواند و نوشت: «تندروها به ایستگاه وزیر زن رسیدند...انفجار در بندر اگرچه رویدادی پرهزینه و نیازمند پاسخ گویی است، اما تحلیلگران معتقدند فشار بر وزیر راه بیش از آن که تلاشی برای اصلاح وضعیت باشد، تلاشی برای تضعیف کابینه ای است که تندروها از رسیدن به آن در صندوق رأی بازماندند. حذف همتی، کارت زرد به میدری و حالا تلاش برای کنار زدن فرزانه صادق از وزارت راه و شهرسازی، نشانه های روشن از یک مسیر طراحی شده برای تضعیف پیاپی بدنه اجرایی کشور است.»
ترک بر اتحاد؟ 
به نظر می‌رسد هنوز یک سال از عمر دولت چهاردهم نگذشته، جدال‌های درون‌جریانی در میان اصلاح‌طلبان شدت گرفته است. بر خلاف اصولگرایان که اختلافات خود را به صورت علنی مطرح می‌کنند، اصلاح‌طلبان همواره تلاش کرده‌اند تا نوعی «اتحاد» را در میان جریان‌های مختلف حفظ کنند. اما به نظر می‌رسد پس از ریاست‌جمهوری مسعود پزشکیان، این اتحاد دچار خدشه شده است.انتخاب وزرا و ابقای دو وزیر دولت سیزدهم (علی‌آبادی وزیر صمت و حجت الاسلام خطیب وزیر اطلاعات) در دولت چهاردهم و راهیابی اسکندر مومنی وزیر کشور به دولت چهاردهم نخستین موقفی بود که اختلافات درون‌اصلاح‌طلبی را نمایان کرد. برخی رسانه‌های تندرو اصلاح‌طلب، پزشکیان را متهم به «معامله با حاکمیت و بدنه اصولگرایی» و «پشت کردن به شورای راهبردی انتخاب وزیران» کردند.رفتار برخی نزدیکان پزشکیان در کابینه دولت، گمانه‌ها مبنی بر پیگیری نشدن سیاست‌های اصلاح‌طلبی توسط برخی گروه‌ها در دولت را تقویت کرد. مصاحبه جنجالی آذری جهرمی درباره چرایی عدم راهیابی‌اش به دولت پزشکیان به‌رغم نقش‌آفرینی بی‌بدیلش در پیروزی او و بعدتر خداحافظی محمد جواد ظریف و علی طیب نیا دوچهره اصلاح‌طلبی و شاخص در کمپین انتخاباتی مسعود پزشکیان و حمایت نکردن تمام قد پزشکیان از آن ها از جمله این موارد بود. 
پاشنه آشیل پزشکیان
در مقابل، برخی جریانات و رسانه‌های اردوگاه اصلاح‌طلبی همچنان از مسعود پزشکیان حمایت می‌کنند. با این حال، به نظر می‌رسد این بگومگوها به یک نکته اساسی ختم می‌شود: «مسعود پزشکیان فاقد ایده حکمرانی است.» این موضوع که از همان روزهای نخست به عنوان پاشنه آشیل او مطرح بود، هر چه می‌گذرد بیشتر عیان می‌شود.