چند روز پیش که برای اولین بار خواهرزاده‌ تازه متولد شده‌ام را دیدم، خیلی احساس عجیبی داشتم. وقتی صورت کوچکش را نگاه کردم و آن چشم‌های پاک و بی‌گناه را دیدم، انگار همه خستگی‌ها و نگرانی‌هایم فراموش شد. یک لحظه با خودم فکر کردم چقدر دنیا می‌تواند ساده و قشنگ باشد، اگر ما هم مثل بچه‌ها، بی‌ریا و صادق به زندگی نگاه کنیم. همین نگاه معصومِ یک کودک به آدم امید و انگیزه می‌دهد. انگار می‌خواهد بگوید هنوز چیزهای زیادی برای دوست داشتن و بهتر کردن وجود دارد. هر بار که چهره‌ او را به یاد می‌آورم، به خودم قول می‌دهم که دست از تلاش برندارم؛ شاید اگر ما بزرگ‌ترها ناامید نشویم و با خیال و علاقه راه‌مان را ادامه بدهیم، کم‌کم دنیای بهتری برای همین بچه‌ها بسازیم. در واقع، گاهی فقط کافی است به چشم‌های یک کودک نگاه کنیم تا دوباره ایمان بیاوریم به زیبایی و ارزش زندگی. همین معصومیت، ساده‌ترین و در عین حال قوی‌ترین دلیل برای ادامه دادن است.