می‌دانید چه چیزی نویسنده‌ بزرگی می‌سازد؟ توانایی آشکار کردن بخشی از وجودمان که حقیر و میان‌مایه است. این کار نبوغ فئودور داستایفسکی و مارسل پروست است. آن‌ها همه پیچ‌وخم‌های دروغ‌ها، بزدلی‌ها و حسادت‌های ما را آشکار می‌کنند. آن‌ها این کار را از سر قساوت یا درماندگی نمی‌کنند، بلکه می‌خواهند ما واقعیت عمیق وجود خودمان را درک کنیم؛ این‌که سرانجام قادریم پیچیدگی و همین‌طور زیبایی زندگی‌مان را درک کنیم، به ما آرامش می‌دهد. نویسندگان بد فقط سطح احساسات ما را می‌خراشند و وارد عمق آن‌ها نمی‌شوند. نمی‌شود وعده‌های دروغین آن‌ها در مورد خوشبختی را تحمل کرد. نویسندگان خوب تحت تأثیر حس مهر و عطوفتی بی‌دریغ قرار می‌گیرند که به آن‌ها امکان می‌دهد انسان‌ها را در تمام ابعادشان ببینند. نویسندگان بد این کار را نمی‌کنند چون می‌ترسند. آن‌ها از زندگی واقعی می‌ترسند؛ از ندای قلب خودشان می‌ترسند.
برگرفته از کتاب «فیلسوف سه‌دقیقه‌ای»، اثر فابریس میدال