وقتی صدای آژیر بلند می‌شود، فقط سربازان نیستند که باید به خط شوند؛ ملت باید آماده باشد. در روزگار جنگ – چه جنگ نظامی، چه جنگ اقتصادی و چه جنگ رسانه‌ای – آنچه سرنوشت ملت‌ها را رقم می‌زند، تنها تجهیزات و تاکتیک‌ها نیست، بلکه «همبستگی ملی» است؛ همان روح جمعی که به مردم قدرت مقاومت می‌دهد. در روزگار آرامش، شاید بتوان لحظه‌ای از دیگری غافل شد، اما در روزگار خطر، هیچ کس تنها نیست و نباید تنها بماند. این اصل انسانی، اخلاقی و دینی است که «در سختی‌ها، مردم باید به داد هم برسند.» امروز که درگیر گونه ای از «مادرِ جنگ ها» شده ایم، باید با مهر مادری به وطن و هموطنان مان نگاه کنیم. جنگ و جنگ ساز و جنگ طلب را چنین می شود ناکام کرد. در دوران دفاع مقدس، آنچه ایران را سرافراز کرد فقط توپ و تفنگ نبود- که هرچه ما داشتیم، دشمن ده چندان داشت- این روح ایثار، این سفره‌های ساده اما بخشنده، این آغوش‌های باز خانواده‌هایی بود که خانه‌شان را پناهگاه هموطنان کردند. ملتی که بلد باشد سختی را با هم تحمل کند، هیچ‌وقت شکست نمی خورد. بله از پایان دفاع مقدس، قریب به 37 سال می گذرد اما دشمن دوباره به تحمیل جنگ آمده است. سخت تر و سخت تر و باز هم سخت تر. می خواهند ما را بشکنند و ایران مان را چند پاره و ملت مان را پریشان کنند اما ما پشیمان شان خواهیم کرد. دشمن می‌خواهد مردم از هم جدا شوند؛ پس ما باید بیشتر کنار هم باشیم. دشمن می‌خواهد هرکس فقط به فکر خود باشد؛ ما بیشتر از همیشه باید مراقب هم باشیم. در بحران‌های اقتصادی، در حملات رسانه‌ای، در تحریم‌های ظالمانه یا حتی در جنگ واقعی، هر حرکتی از مردم به‌سوی هم، یک گلوله به قلب دشمن است. کمک به همسایه، حفظ کرامت آسیب‌دیدگان، مرهم گذاشتن به زخم دیگری و ایستادن کنار خانواده‌هایی که در خط مقدم‌اند، این‌ها بایستگی های رفتار ملی و نوعی معرفتی از جهاد است. فرهنگ دینی ما، همدلی در سختی‌ها را نه‌تنها توصیه می کند، بلکه واجب می‌داند. قرآن، پیامبر و سیره اهل‌بیت علیهم‌السلام، سرشار از آموزه‌هایی است که انسان مؤمن را مسئول رنج دیگری می‌دانند. «من أصبح و لم یهتم بأمور المسلمین فلیس بمسلم» فقط یک حدیث در کتاب نیست، یک منش زندگی در عرصه جامعه است. یک رسمِ نیکوست. یک بایستگی ملی و انقلابی است. اگر مردم هوای هم را داشته باشند، دشمن ناامید می‌شود. بدانیم اگر در جبهه، سنگرها را با کیسه خاک می سازند، در روابط اجتماعی باید سنگر را با سلام و لبخند ساخت. امروز لبخند ما به همدیگر، دشمن را می شکند. اکنون وقت آن است که بی‌توجه به اختلاف‌نظرها، در کنار هم بایستیم، در صف نان یا در صف ایثار. وقت آن است که نگذاریم کسی از شدت مشکلات تنها بماند. بدانیم و به همدیگر یادآوری کنیم، آنچه کشور را حفظ می‌کند، اتحاد ملی، فهم مشترک و گذشتن از خود برای دیگران است. نه فقط در میدان جنگ، بلکه در دل هر کوچه، هر مغازه، هر اداره، می‌توان مرزهای مقاومت را تعریف کرد. خوب می دانیم که هیچ ملتی با تفرقه پیروز نشده و هیچ دشمنی نتوانسته ملتی را که در سختی‌ها دست هم را رها نکرده، شکست دهد. بیایید این بار هم در امتحان تاریخ، روسفید بمانیم؛ با مهربانی، با همراهی، با در کنار هم بودن.