در روزگاری که بیشتر قهرمان‌ها از دل سالن‌های رسمی و امکانات مدرن بیرون می‌آیند، مسعود زمانی با اراده‌ای آهنین، از دل کوچه‌های یاسوج و تمرین‌هایی خودجوش، راهش را به دل جهانیان باز کرد. او فقط رکوردهای ورزشی را نشکست؛ بلکه تصورات مردم را درباره مرزهای توانایی انسان هم جابه‌جا کرد. جوانی که بدون مربی و بدون حامی مالی به ساختن راهش ایمان داشت، با خلق رشته‌ای نو به نام «کراس‌پار»، ثابت کرد انگیزه، خلاقیت و پشتکار، می‌توانند جای خالی هر امکانی را پُر کنند. او الهام‌بخش نسلی‌ است که باور دارد رسیدن به قله، همیشه نیاز به آسانسور ندارد؛ گاهی باید با دستان خالی، صخره را بالا رفت. این گفت‌وگو، نگاهی است به مسیر پرفراز و نشیب یک قهرمان مردمی که هنوز هم با لبخند می‌گوید: «این فقط آغاز راه است.»




شروع راه از دل انگیزه‌های کودکی
مسعود زمانی داستان خود را با تصاویر قدرتمند دوران کودکی‌اش آغاز می‌کند؛ روزهایی که با چشم‌های پرشور و آرزوهای بزرگ به دنیای ورزش نگاه می‌کرد. او متولد سال ۱۳۷۲ در یاسوج است و نخستین جرقه‌های علاقه‌اش به حرکات نمایشی و مهارت‌های رزمی از تماشای فیلم‌های اکشن و هنرنمایی‌های جکی‌چان و بروس‌لی شکل گرفت. این فیلم‌ها برایش بیشتر از سرگرمی بودند؛ آن‌ها معلمان او بودند. مسعود می‌گوید: «ده‌ساله بودم که هر بار فیلمی اکشن خصوصا جکی چان و بروس‌لی می‌دیدم، حرکاتشان را با دقت نگاه می‌کردم. تمام ترفندها و حرکات را یادداشت و بعد سعی می‌کردم آن‌ها را در حیاط خانه یا هر جایی که ممکن بود، تمرین کنم. من در محیطی رشد کردم که امکانات و تجهیزات ورزشی حرفه‌ای وجود نداشت و این مسئله کار را برایم سخت‌تر می‌کرد. با این حال، تسلیم نشدن و پشتکار باعث شد که هر روز قدمی به جلو بردارم. مشکلات مالی و نبود حمایت رسمی برایم مانعی نبود و از دل همین محدودیت‌ها توانستم انگیزه و خلاقیتم را به کار بگیرم و مسیر تازه‌ای بسازم. چالش‌ها مرا قوی‌تر کردند. هر وقت احساس خستگی می‌کردم، به باشگاه می‌رفتم، حتی اگر تمرین نمی‌کردم، فقط بودن در آن فضا به من انرژی می‌داد.» این اراده و استقامت، مقدمه راهی شد که در ادامه زندگی‌اش را کاملاً دگرگون و او را از یک نوجوان مشتاق به ورزشکاری شناخته‌شده در جهان تبدیل کرد.



«کراس‌پار»؛ ورزشی برای همه و در هر مکان
یکی از مهم‌ترین دستاوردهای مسعود زمانی خلق رشته ورزشی جدیدی به نام «کراس‌پار» است؛ رشته‌ای که تلفیقی از پارکور، کراس‌فیت و تمرینات قدرتی محسوب می‌شود و به باور او، توانایی آن را دارد که در سطح جهانی شناخته شود. او در این باره توضیح می‌دهد: «کراس‌پار نه تنها ورزشی برای حرفه‌ای‌ها، بلکه ورزشی مردمی و در دسترس است. برای انجامش نیازی به تجهیزات گران‌قیمت نیست و می‌توان آن را در فضاهای کوچک و با وسایل ابتدایی انجام داد. هدفم این است که این ورزش را در ایران توسعه دهم و به مسابقات بین‌المللی آن رنگ و بوی ایرانی بدهم. به نظرم این رشته می‌تواند پلی باشد میان ورزش و اقتصاد، زیرا با جذب ورزشکاران خارجی به ایران، هم گردشگری ورزشی رونق می‌گیرد و هم درآمدزایی برای کشور ایجاد می‌شود. می‌خواهم بچه‌های ایرانی در کشور خودشان مسابقه دهند و بدون نیاز به سفر به خارج، در رقابت‌های بین‌المللی شرکت کنند.» این ایده مسعود، نه تنها نوآورانه، بلکه راه‌حلی برای مشکلات اقتصادی و ضعف زیرساخت‌های ورزشی در کشور است و می‌تواند چراغی روشن برای جوانانی باشد که دنبال فرصتی برای رشد هستند.


مسئولیت اجتماعی و آینده‌ای روشن
مسعود زمانی درباره مسئولیت اجتماعی خود می‌گوید: «من معتقدم که موفقیت شخصی کافی نیست و باید این موفقیت‌ها به دیگران هم منتقل شود. سعی کرده‌ام در کنار تمرین و ثبت رکورد، شاگردان زیادی را آموزش بدهم که الان آن‌ها در سراسر کشور فعال هستند. بسیاری از آن‌ها موفق به دریافت مدارک مربیگری شده‌اند و زیر نظر من مهارت‌های خود را ارتقا می‌دهند. حدود هفتاد تا هشتاد نفر از شاگردانم مدرک مربیگری گرفته‌اند و من هم به صورت آنلاین و حضوری با آن‌ها کار می‌کنم. خوشحالم که توانستم تأثیرگذار باشم. انگیزه از هر چیزی مهم‌تر است. فکر می‌کنم فقط 20درصد راه را رفته‌ام. هنوز کلی هدف و رکورد در پیش دارم و آدم‌های زیادی هستند که باید از تلاش من الهام بگیرند.» این کلمات، بیانگر روحیه قوی و استقامت مسعود است؛ جوانی که می‌خواهد بیش از همه، داستان موفقیتش را به دیگران انتقال دهد و الهام‌بخش باشد.
ثبت رکوردهای جهانی؛ فراتر از توانایی‌های معمول
مسعود زمانی امروز یکی از نام‌های درخشان ورزش ایران و جهان است. او در کارنامه خود ۲ رکورد رسمی گینس، ۶ رکورد جهانی، ۵ رکورد آسیایی و ۱۰ رکورد ملی دارد. هر یک از این رکوردها نشان‌دهنده تلاش‌های طاقت‌فرسا و تمرین‌های بی‌وقفه است. این ورزشکار راجع به رکوردهایش می‌گوید: «هر رکورد برای من فقط عدد نیست؛ هر کدام، داستانی از پشتکار، رنج و غلبه بر محدودیت‌ها هستند. این‌ها قدم‌هایی است که مرا به هدفم نزدیک‌تر کرده‌اند. مسیر موفقیت برای من آسان نبوده است. از جمله ویدئوهایم که در آن‌ها با دستانم دو خودرو را به طول ۳۰ متر می‌کشم یا از ارتفاع بیش از دو متر به زمین فرود می‌آیم. کارشناسان و قهرمانان بزرگ جهان این حرکات را دیده‌اند و بعضی از آن‌ها گفته‌اند این‌ حرکات فراتر از توان انسان است که این واکنش ها باعث افتخار من است و خیلی خوشحالم که نام ایران را بالا نگه داشته‌ام.» این رکوردها نه تنها برای مسعود شهرت و اعتبار آورده‌اند، بلکه الهام‌بخش هزاران نوجوان و جوان شده‌اند که حالا می‌دانند با پشتکار و خلاقیت، می‌توان به آنچه شاید غیرممکن به نظر برسد، دست یافت.