​​​​​​​پیِترو دلاواله، سیاح ایتالیایی که در عصر صفویه جهانگردی می‌کرد، مشاهده خود را از کفش پوشیدن ایرانیان در آن زمان، در سفرنامه‌اش این گونه روایت کرده است: باید بگویم که کندن کفش در شرق زمین فقط برای رعایت ادب نیست و کسانی‌که آن را با کندن کفش در کلیسا یا نزد اشخاص بزرگ مقایسه می‌کنند، در اشتباهند. چون این عمل در شرق به منظور رعایت پاکیزگی و بیشتر برای راحتی است. زیرا کف کفش‌ها پرمیخ و پشت آن بلند است و در نتیجه اگر کسی با آن بنشیند فوق‌العاده ناراحت می‌شود. به این سبب در اتاق و روی قالی همیشه بدون کفش راه می‌روند و فقط در خیابان آن را به پا می‌کنند. با وجودی که کفش‌ها محکم است و به خوبی پا را می‌پوشاند و به علاوه جنس آن نرم نیست، ولی برای کندن آن احتیاجی به نشستن و کمک خواستن از دیگری نیست و فقط یک فشار با پا بر پشت پای دیگر کافی است که کفش بیرون آید.