پس از حمله رژیم صهیونیستی به ایران، برخی پیغام‌ها آمده بود که اگر ایران حمله نکند، فشار برای آتش‌بس افزایش خواهد یافت و احتمالش بیشتر می‌شود. این پیغام‌ها از طرف دوست و دشمن بود. تصمیم در تهران هم صبوری چند روزه برای مهلت دادن به این موضوع بود و البته آماده کردن مقدمات هر حمله‌ای همین زمان را نیز می‌طلبید. این زمان هم براساس انتخابات در آمریکا معین شده بود. اما حالا و پس از رد هرگونه مذاکره‌ای توسط نتانیاهو و حتی مخالفت با نظر نهادهای امنیتی رژیم و تغییر مذاکره کننده در میانه‌ی مذاکرات، دیگر قطعی است که دولتش قصدی برای پایان این وحشی‌گری ندارند. وضعیت به حدی بغرنج شده که حتی نجیب میقاتی هم علیه اسرائیل سخن گفته و از عدم پذیرش شرایط صلح در جنوب لبنان گلایه کرده است. همان شرایطی که قرار بود در آن حزب‌ا... در عرصه سیاسی سربریده شود. حالا و با منتفی شدن هرگونه آتش‌بسی، پاسخ ایران هم قطعی شده است. این را می‌توان از تغییر در لحن رهبر معظم انقلاب هم دریافت کرد گرچه اصل موضوع تغییری نکرده باشد. درحالی که در سخنران هفته گذشته، سخن از حمله خطای محاسباتی دشمن بود، این بار ایشان از پاسخ دندان‌شکن سخن گفتند و جالب این که شریک همیشگی رژیم در جنایاتش یعنی آمریکا را هم مورد خطاب قرار دادند. بدون شک پاسخ نظامی بخش اساسی هرگونه پاسخی است اما حمله به خطای محاسباتی رژیم، نیاز به بخش‌های دیگری از پازل هم دارد. حمله به عقبه دشمن که حتما در عرصه اقتصادی و ژئوپولتیک است، باید صورت گیرد تا رژیم از طرف هم‌پیمانانش مجبور به عقب نشینی شود. باید صبر کرد تا خلاقیت ایرانی، کار را به نتیجه برساند.